Polski język migowy
Język migowy używany w Polsce / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Polski język migowy?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Polski język migowy (PJM) – język migowy, którym posługują się głusi w Polsce, stanowiący ich naturalny[potrzebny przypis] język komunikacji. Jest to język wizualno-przestrzenny[1]. Od 1 kwietnia 2012 roku na mocy „Ustawy o języku migowym” osoby głuche w Polsce mogą deklarować Polski Język Migowy jako wybraną przez siebie formę komunikowania się[2].
Obszar | |||||
---|---|---|---|---|---|
Status oficjalny | |||||
Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||||
Kody języka | |||||
ISO 639-3 | pso | ||||
IETF | pso | ||||
Glottolog | poli1259 | ||||
Ethnologue | pso | ||||
Linguist List | pso | ||||
Występowanie | |||||
Miejsca występowania | |||||
W Wikipedii | |||||
| |||||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
PJM jest w Polsce pierwszym językiem dzieci, których obydwoje rodzice są głusi. Jest powiązany z francuskim językiem migowym utworzonym przez Charlesa-Michela de L’Épée, który jako pierwszy rozpoznał naturalny język głuchych[3]. Wykorzystuje jednoręczny alfabet manualny starofrancuskiego języka migowego. W Polsce według szacunków językiem migowym posługuje się od 40 do 50 tysięcy osób, dla których jest to język podstawowy, ojczysty[uwaga 1]. Większość z nich ma uszkodzony słuch w stopniu głębokim.