Prefektura Ilirii
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Prefektura Ilirii (łac. Praefectura praetorio per Illyricum) – jedna z czterech wielkich jednostek podziału administracyjnego (prefektur) w Cesarstwie Rzymskim w ostatnim okresie przed podziałem na Cesarstwo zachodniorzymskie i Cesarstwo wschodniorzymskie (Bizantyńskie).
Prefektura utworzona została w ślad za reformami administracyjnymi cesarza Konstantyna I Wielkiego, który ok. 326–328 r. n.e. ustanowił trzystopniową organizację Cesarstwa. prefektury podzielone były na diecezje cywilne, te zaś z kolei na prowincje.
Prefekturę Ilirii założył w roku 347 cesarz Konstans poprzez wydzielenie z Prefektury Italii, Ilirii i Afryki (Praefectura praetorio Italiae, Illyrici et Africae).
Pierwszym prefektem Illyricum (w latach 347–352) był Vulcacius Rufinus, konsul rzymski w roku 347, następnie prefekt Galii (353–354).
Prefektury Ilirii i Italii, wraz z pozostałymi dwiema prefekturami, Prefekturą Galii (Praefectura praetorio Galiarum) i Prefekturą Orientu (Praefectura praetorio Orientis), tworzyły strukturę, która nawiązywała do idei organizacji Cesarstwa i systemu rządów w ramach tetrarchii wprowadzanej przez cesarza Dioklecjana od roku 286.