Strathclyde (królestwo)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Strathclyde – królestwo brytońskie istniejące od V do XI wieku na terenie południowo-zachodniej Szkocji i północno-zachodniej Anglii. W szczytowym okresie rozciągało się od jeziora Loch Lomond na północy, po Kumbrię na południu, obejmując m.in. dorzecze rzeki Clyde[uwaga 1], Ayrshire i Galloway. Stolicą królestwa było Dumbarton[1][2].
V–XI wiek | |||
Królestwo Strathclyde w 940 roku | |||
Stolica | |||
---|---|---|---|
Pierwszy władca |
Coroticus (?) | ||
Ostatni władca |
Owain Łysy (?) | ||
Wyspy Brytyjskie w 802 roku, zaznaczone m.in. królestwo Strathclyde | |||
|
Pierwszym odnotowanym władcą królestwa był Coroticus (Ceredig), będący adresatem krytycznego wobec niego listu św. Patryka z V wieku[1]. W VI wieku królestwo uległo chrystianizacji[2]. Strathclyde było jedynym znajdującym się poza Walią królestwem Brytów, które przetrwało najazdy Anglosasów w VI/VII wieku[1]. Na przestrzeni wieków Strathclyde prowadziło wojny z Anglami (w szczególności z położoną na wschód Bernicją, później Nortumbrią), a także Piktami[1][2]. W VII i VIII wieku znalazło się pod zwierzchnictwem królów Nortumbrii. Stolica królestwa, Dumbarton, była dwukrotnie niszczona – w 870 roku przez wikingów i 945 roku przez Anglików pod przywództwem Edmunda I[1]. Osłabione państwo znalazło się w sferze wpływów królów Szkocji. Prawdopodobnie ostatnim królem Strathclyde był Owain Łysy, który zginął w bitwie pod Carham w 1018 roku. Królestwo wcielone zostało następnie jako prowincja do Królestwa Szkocji, zachowując częściową autonomię do 1124 roku[1].