Zjednoczenie Narodowe (Francja)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zjednoczenie Narodowe, RN (od fr. Rassemblement national) – francuska nacjonalistyczna partia polityczna, działająca od 1972 do 2018 pod nazwą Front Narodowy (FN, od fr. Front national).
Zobacz też: Front Narodowy. |
Państwo | |
---|---|
Skrót |
RN |
Lider | |
Data założenia |
5 października 1972 |
Adres siedziby |
76 rue des Suisses Nanterre |
Ideologia polityczna |
nacjonalizm, eurosceptycyzm, polityka antyimigracyjna, narodowy konserwatyzm, konserwatyzm społeczny |
Poglądy gospodarcze | |
Liczba członków |
37 148[1] (2017) |
Młodzieżówka |
Zgromadzenie Narodowe Młodych |
Barwy |
niebieski, biały i czerwony |
Obecni posłowie |
89 / 577 |
Obecni senatorowie |
2 / 348 |
Obecni eurodeputowani |
24 / 74 |
Strona internetowa |
Francja
Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Francji System prawny
Ustrój polityczny
Konstytucja
Władza ustawodawcza
Władza sądownicza
Kontrola państwowa
Finanse
Samorząd terytorialny
Partie polityczne
Polityka zagraniczna
|
Ugrupowanie powstało 5 października 1972 z inicjatywy Jean-Marie Le Pena, który kierował nim nieprzerwanie do 16 stycznia 2011, kiedy to został zastąpiony przez swoją córkę Marine Le Pen[2]. Partia ta, określana jako nacjonalistyczna i ksenofobiczna, nie odnosiła przez dłuższy czas większych sukcesów w polityce krajowej. W 1986 wprowadziła jednak ponad 30 posłów do Zgromadzenia Narodowego – jeden z mandatów przypadł jego liderowi. Miejsce w parlamencie w kolejnych wyborach dwa lata później utraciła niemal cała reprezentacja Frontu Narodowego[3]. Już w latach 80. zdobył on miejsce w Parlamencie Europejskim. Skrajne kontrowersje wywołał wówczas Jean-Marie Le Pen, który komory gazowe nazwał „detalem historii”, za co został później skazany na grzywnę[4].
W wyborach do PE w 2004 partia otrzymała 9,8% poparcia. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 uzyskała 6,3% poparcia, co dało mandaty trzem europarlamentarzystom. W wyborach regionalnych w 2010 uzyskała poparcie umożliwiające wprowadzenie 118 przedstawicieli w radach regionów (9,2% głosów). W wyborach prezydenckich kandydaci tej partii zdobyli: w 2007 Jean-Marie Le Pen 10,44% głosów, w 2012 Marine Le Pen 17,90%. W wyborach parlamentarnych w 2012 stronnictwo zdobyło 13,6% głosów, dzięki czemu miało dwóch posłów[5]. Partia wygrała wybory do PE w 2014 roku, otrzymując 24,86% głosów i zdobywając 23 mandaty.
Marine Le Pen starała się kreować wizerunek Frontu Narodowego jako partii umiarkowanej. W tym celu w 2015 z niego wykluczono jej założyciela Jeana-Marie Le Pena – powodem tego były jego kontrowersyjne wypowiedzi dotyczące marszałka Philippe'a Pétaina oraz zagłady Żydów[6]. Marine Le Pen powiedziała, że jej organizacja stanowi najlepszą zaporę przed antysemityzmem, walcząc z radykalnym islamizmem. Istotny jest tu przymiotnik „radykalny” – partia podtrzymuje bowiem oficjalnie tylko tezę, że dziedzictwo kulturowe islamu nie przystaje do francuskiego społeczeństwa[7].
Partia silnie sprzeciwia się islamizacji oraz napływowi imigrantów do Francji. Obwinia emigrantów o bezrobocie wśród Francuzów i domaga się deportacji nielegalnych imigrantów oraz zaostrzenia kontroli granicznych[8]. Sprzeciwia się też dążeniom mniejszości seksualnych, na przykład w kwestii uznania związków osób tej samej płci[9].
W marcu 2018 przewodnicząca Marine Le Pen, na koniec zjazdu partii w Lille, zaproponowała zmianę nazwy[10][11]. Umotywowała to tym, że nazwa „Front Narodowy”, którą partia nosi od czasu założenia w 1972, nawiązuje do „chwalebnej historii”, jednak „dla wielu Francuzów stanowi barierę psychologiczną”[11]. 1 czerwca 2018 ogłosiła, że przemianowanie zostało zatwierdzone w wyniku wewnątrzpartyjnego głosowania[10][12].