Каратэ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Каратэ́ (яп.: 空手道 каратэ́-до: «шлях пустой рукі») — японскае мастацтва самаабароны ад узброенага праціўніка без зброі[1], якое сфармавалася ў 1920-я гады, пачаткова пад назвай тодэ, Фунакосi Гіцінам (Тамінакосі) з вострава Акіна́ва[2]. З 2020 года — алімпійскі від спорту[3].
На пачатковым этапе каратэ прадстаўляла сабой сістэму рукапашнага бою, якая прызначалася толькі для самаабароны. Сёння каратэ набыло вялікую вядомасць дзякуючы паказальным выступам, якія дэманструюць тамэсівары. Так, вельмі дасведчаныя майстры могуць раскалоць кулаком груду лёду, ударам нагі разнесці ў трэскі брус з хваёвай драўніны таўшчынёй 15 см, разбіць локцем або галавой стосы дахавай чарапіцы[4] (аднак, разбіванне прадметаў дэманструе толькі фізічную сілу і не з’яўляецца паказчыкам майстэрства). У адрозненне ад іншых адзінаборстваў Японіі (джыу-джыцу, дзюдо), якія выкарыстоўваюць барацьбу, правядзенне рознага роду кідкоў, затрымальных захопаў і задушлівых прыёмаў, у каратэ ступень непасрэднага кантакту паміж удзельнікамі сутычкі мінімальная, а для знішчэння суперніка выкарыстоўваюцца дакладна нацэленыя магутныя ўдары рукамі і нагамі, якія наносяцца ў жыццёва важныя кропкі яго цела[4][5].
Спартыўныя спаборніцтвы праводзяцца па двух праграмах каратэ: кумітэ (вольны спарынг) і ката (фармалізаваная паслядоўнасць рухаў, звязаных прынцыпамі вядзення паядынку з уяўным праціўнікам)[6].