Ένδοξη Επανάσταση
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Ένδοξη Επανάσταση, επίσης καλούμενη Επανάσταση του 1688, ήταν η ανατροπή του Βασιλιά Ιακώβου Β΄ της Αγγλίας (Ζ΄ της Σκωτίας και Β΄ της Ιρλανδίας) το 1688 από μια συμμαχία των Κοινοβουλευτικών με το στρατό του Ολλανδού κυβερνήτη (Stadtholder, κατά λέξη τοποτηρητή) των Ηνωμένων Επαρχιών των Κάτω Χωρών, Γουλιέλμου Γ΄ της Οράγγης-Νασσάου, γνωστού ως Γουλιέλμος της Οράγγης, ο οποίος αναρρήθηκε ακολούθως στον Αγγλικό θρόνο ως Γουλιέλμος Γ΄ της Αγγλίας.
Αυτό το λήμμα χρειάζεται μετάφραση.
Αν θέλετε να συμμετάσχετε, μπορείτε να επεξεργαστείτε το λήμμα μεταφράζοντάς το ή προσθέτοντας δικό σας υλικό και να αφαιρέσετε το {{μετάφραση}} μόλις το ολοκληρώσετε. Είναι πιθανό (και επιθυμητό) το ξενόγλωσσο κείμενο να έχει κρυφτεί σαν σχόλιο με τα <!-- και -->. Πατήστε "επεξεργασία" για να δείτε ολόκληρο το κείμενο. |
Ένδοξη Επανάσταση | |
---|---|
Ο Πρίγκιπας της Οράγγης φθάνει στο Τόρμπεϊ | |
Ημερομηνία | 1688–1689 |
Τοποθεσία | Αγγλία |
Επίσης γνωστό ως | Επανάσταση του 1688 Πόλεμος της Αγγλικής Διαδοχής Αναίμακτη Επανάσταση |
Συμμετέχοντες | Αγγλική κοινωνία |
Έκβαση | Αντικατάσταση του Ιακώβου Β΄ από τον Γουλιέλμο και τη Μαίρη
|
Η κρίση που περιέβαλε τον Βασιλιά Ιάκωβο Β΄ ξέσπασε το 1688, όταν στις 10 Ιουνίου (σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο) ο βασιλιάς έγινε πατέρας ενός γιου. Μέχρι τότε τον θρόνο αναμενόταν να κληρονομήσει η προτεστάντισσα κόρη του, Μαίρη, σύζυγος του Γουλιέλμου της Οράγγης. Το ενδεχόμενο της εγκαθίδρυσης μιας Καθολικής δυναστείας στο βασίλειο ήταν πλέον ορατό με την γέννηση του αρσενικού διαδόχου. Προβληματισμένοι από τον Ρωμαιοκαθολικισμό του βασιλιά και τους στενούς δεσμούς του με τη Γαλλία, οι ηγέτες-κλειδιά των Τόρυς συνασπίστηκαν με τα μέλη των αντιπολιτευόμενων Ουίγων και επέλεξαν να λύσουν την κρίση προσκαλώντας τον Γουλιέλμο της Οράγγης στον θρόνο της Αγγλίας.[1]
Ο όρος "Ένδοξη Επανάσταση" χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τον Τζον Χάμντεν (1653-1696) στο τέλος του 1689,[2] και είναι μια έκφραση που ακόμη χρησιμοποείται από το Βρετανικό Κοινοβούλιο.[3] Η Ένδοξη Επανάσταση λέγεται επίσης περιστασιακά η Αναίμακτη Επανάσταση, αν και είναι ανακριβές, καθώς στην διάρκειά της συνέβησαν στην Αγγλία δύο σημαντικές συγκρούσεις μεταξύ των αντιμαχόμενων στρατών, καθώς και αντικαθολικές εκδηλώσεις σε πολλές πόλεις.[4] Συνέβησαν ακόμη ο Γουλιελμιτικός Πόλεμος στην Ιρλανδία και αιματηρές συγκρούσεις στη Σκωτία, κυρίως στις μάχες του Κίλλικρανκι και του Ντάνκελντ.[5] Η επανάσταση επίσης οδήγησε στην κατάρρευση της κτήσης της Νέας Αγγλίας και την ανατροπή της αποικιακής κυβέρνησης του Μέριλαντ.
Η Ένδοξη Επανάσταση είναι στενά συνδεδεμένη με τα γεγονότα του Πολέμου της Μεγάλης Συμμαχίας και μπορεί να ιδωθεί ως η τελευταία επιτυχημένη εισβολή της Αγγλίας στην ηπειρωτική Ευρώπη.[6] Υποστηρίζεται ότι η ανατροπή του Ιακώβου εγκαινίασε την σύγχρονη Αγγλική κοινοβουλευτική δημοκρατία, καθώς έκτοτε ο Μονάρχης δεν ανέλαβε ποτέ ξανά την απόλυτη εξουσία. Η Χάρτα των Δικαιωμάτων έγινε ένα από τα πιο σημαντικά έγγραφα στην πολιτική ιστορία της Βρετανίας. Η εκθρόνιση του Ρωμαιοκαθολικού Ιακώβου Β' απέκλεισε κάθε περίπτωση ο Ρωμαιοκαθολικισμός να επανεγκαθιδρυθεί στην Αγγλία, ενώ οδήγησε σε κάποια περιορισμένη ανοχή προς τους Αντικομφορμιστές προτεστάντες — θα ήταν λίγο καιρό ακόμη πριν αποκτήσουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Για τους Καθολικούς, ωστόσο, η επανάσταση ήταν ένα πλήγμα καταστροφικό κοινωνικά και πολιτικά. Οι Καθολικοί αποκλείστηκαν από το δικαίωμα της ψήφου και από το δικαίωμα παρακάθισης στο Κοινοβούλιο του Ουεστμίνστερ, για πάνω από 100 χρόνια μετά. Αποκλείστηκαν επίσης από τις τάξεις των αξιωματικών του βρετανικού στρατού, ενώ απαγορεύτηκε στο μονάρχη να ασπάζεται τον Καθολικισμό, ή να νυμφευθεί μια Καθολική, διασφαλίζοντας έτσι την Προτεσταντική διαδοχή στο θρόνο.
Η εισβολή τερμάτισε κάθε προσπάθεια της Αγγλίας, στη διάρκεια των Αγγλοολλανδικών Πολέμων του 17ου αιώνα, να καθυποτάξει την Ολλανδική Δημοκρατία με τη στρατιωτική της ισχύ. Πάντως η προσωπική ένωση των δύο στεμμάτων, η κοινή αγορά και η συνεργασία μεταξύ του Αγγλικού και του Ολλανδικού ναυτικού μετέφεραν την κυριαρχία στο παγκόσμιο εμπόριο από την Δημοκρατία της Ολλανδίας στην Αγγλία και το μετέπειτα Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας.