جون بایز
From Wikipedia, the free encyclopedia
جُون شاندوز بایز (به انگلیسی: Joan Chandos Báez) (زاده ۹ ژانویه ۱۹۴۱) خواننده و ترانهنویس نامدار و اسطورهای موسیقی فولک آمریکایی و کنشگر اجتماعی است. وی به صدای گیرا و بیان بیپردهٔ نظرات سیاسی و انساندوستانهاش مشهور است.[1] بایز در فستیوال تاریخساز وودستاک سال ۱۹۶۹ سه ترانه اجرا کرد و به مشهور شدن ترانههای باب دیلن در سرتاسر آمریکا کمک کرد. محبوبترین ترانهٔ او «الماس و زنگار» است و از ترانههای دیگر او میتوان به «بدرود، انجلینا»، «عشق تنها واژهایست چهارحرفی»، «سِر گالاهاد نازنین» و بازاجرای «ما پیروز میشویم» اشاره کرد. بایز ترانهٔ «جو هیل» را نیز در وودستاک اجرا کرد، که یکی از محبوبترین ترانههای اعتراضی در ستایش جو هیل فعال حقوق کارگری است.
جُون بایز | |
---|---|
اطلاعات پسزمینه | |
نام تولد | جُون شاندوز بایز |
زاده | ۹ ژانویهٔ ۱۹۴۱ (۸۳ سال)استاتن آیلند، نیویورک، ایالات متحده |
ژانر | فولکلور، فولک راک، آمریکانا، گاسپل |
پیشه | خواننده، ترانهسرا، موسیقیدان، فعال حقوق بشر |
ساز(ها) | آواز، گیتار |
سالهای فعالیت | ۱۹۵۸–اکنون |
ناشر(ان) | آرسیای رکوردز، ای-اند-ام رکوردز، کلمبیا رکوردز، ویرجین رکوردز، انترتینمنت وان |
همکاریهای مرتبط | جکسون براون، جودی کالینز، دانوانباب دیلن، استیو ارل، گریتفول دد، جنیس ایان، ایندیگو گرلز، انیو موریکونه، اودتا، پیت سیگر، پل سایمون، دار ویلیامز، فیل اوکس |
وبگاه |
بایز در سال ۱۹۶۲ بهطور فعال در جنبش حقوق مدنی (به انگلیسی: Civil Rights Movement) آمریکا شرکت کرد و به قوانین تبعیضآمیز نژادی اعتراض کرد.[2] وی که در طول عمر هنریاش بارها به دخالت آمریکا در جنگ ویتنام اعتراض کرد، به مبارزات سیاسی و اجتماعی از جمله دفاع از حقوق بشر، حقوق مدنی، حقوق همجنسگرایان[1] و کنشگری در زمینهٔ پرهیز از خشونت و محیط زیست نیز شهرت دارد.