لئونارد برنستاین
From Wikipedia, the free encyclopedia
لئونارد برنستاین[persian-alpha 1] (انگلیسی: Leonard Bernstein؛ ۲۵ اوت ۱۹۱۸ – ۱۴ اکتبر ۱۹۹۰) رهبر، آهنگساز، پیانیست، مدرس موسیقی و مؤلف آمریکایی بود. او را یکی از مهمترین رهبران ارکستر زمان خود میدانند[1] و نخستین رهبر ارکستر آمریکایی بود که مورد تحسین بینالمللی قرار گرفت. به گفتهٔ دونال هناهان، منتقد و روزنامهنگارِ حوزهٔ موسیقی، برنشتاین «بهطور شگفتانگیزی یکی از با استعدادترین و موفقترین موسیقیدانان تاریخ آمریکا» بود.[2] او در طول دوران فعالیتش افتخارات گوناگونی شامل هفت جایزه امی،[3] دو جایزه تونی[4] و ۱۶ جایزه گرمی[5] دریافت کرد و نیز نامزد جایزه اسکار شد. در سال ۱۹۸۱ جایزه مرکز کندی به او داده شد.[6]
لئونارد برنستاین | |
---|---|
نام هنگام تولد | لوئیس برنستاین |
زادهٔ | ۲۵ اوت ۱۹۱۸ لارنس، ماساچوست، ایالات متحده |
درگذشت | ۱۴ اکتبر ۱۹۹۰ (۷۲ سال) نیویورک سیتی، ایالات متحده |
آرامگاه | گورستان گرین-وود |
تحصیلات | دانشگاه هاروارد (بیای) مؤسسه موسیقی کرتیس (دیپلم) |
پیشه |
|
آثار | فهرست قطعات |
همسر(ها) | فلیشا مانتیلگره (ا. ۱۹۵۱–۱۹۷۸) |
فرزندان | ۳ |
جایزه(ها) | فهرست کامل |
برنستاین در دانشگاه هاروارد تحصیل کرد[7] و با کار در فیلارمونیک نیویورک شهرت یافت.[8] او رهبر یهودی[9] ارکستر موسیقی کلاسیک در جهان بود و آثار زیادی نوشت که از مشهورترین آنها میتوان به نمایشهای موزیکال داستان وست ساید، پیتر پن و شهر شگفتانگیز ، اپرای کندید (که قطعهٔ «بدرخش و شاد باش»[persian-alpha 2] از آن بسیار مشهور است)، و موسیقی فیلم در بارانداز اشاره کرد.
برنستاین نخستین رهبر ارکستر آمریکاییتبار بود که رهبری یک ارکستر سمفونیک شاخصِ آمریکایی را بر عهده گرفت.[10] او سرپرست موسیقی فیلارمونیک نیویورک بود و رهبری ارکسترهای بزرگ جهان را بر عهده داشت و میراث قابل توجهی از آثار شنیداری و تصویری بر جا گذاشت.[11] برنستاین همچنین در احیای مدرن موسیقی گوستاو مالر (که بیشترین علاقه را به موسیقی او داشت) نقش مهمی ایفا کرد.[12] بهعنوان پیانیست چیرهدست،[13] برنستاین اغلب کنسرتوهای پیانو را از روی کیبورد رهبری میکرد. او نخستین رهبر ارکستری بود که موسیقی کلاسیک را در تلویزیون با مخاطبان انبوه از طریق دهها برنامهٔ ملی و بینالمللی از جمله کنسرت جوانان با فیلارمونیک نیویورک به اشتراک گذاشت و بررسی کرد.[14]
برنستاین علاوه بر موسیقی، یک بشردوست بود و در پشتیبانی از جنبش حقوق مدنی نقش داشت؛[15] به جنگ ویتنام اعتراض کرد[16] و طرفدار خلع سلاح هستهای بود. او همچنین بهمنظور تحقیقات و آگاهی راجع به اچآیوی/ایدز، پول جمعآوری میکرد و در طرحهای بینالمللی متعددی بهمنظور حقوق بشر و صلح جهانی مشارکت داشت. او سمفونی رستاخیزِ مالر را به مناسبت مرگ رئیسجمهور جان اف. کندی اجرا[17] و پس از جنگ ششروزه، کنسرتی را در اسرائیل برگزار کرد.[18] او در پایان عمر، سمفونی شماره ۹ بتهوون را در برلین بهمنظور بزرگداشت سقوط دیوار برلین اجرا کرد.