مارلون براندو
بازیگر آمریکایی / From Wikipedia, the free encyclopedia
مارلون براندو جونیور (به انگلیسی: Marlon Brando Jr.؛ ۳ آوریل ۱۹۲۴ – ۱ ژوئیهٔ ۲۰۰۴) بازیگر آمریکایی بود. او را یکی از اثرگذارترین بازیگران تاریخ سینما میدانند،[4] که در ۶۰ سال فعالیت، به چندین افتخار از جمله دو اسکار، سه بفتا و چهار گلدن گلوب رسید. براندو در کنشگری، بهویژه جنبشهای حقوق مدنی سیاهپوستان و سرخپوستان آمریکا نیز فعال بود. او یکی از نخستین بازیگرانی است که روش بازیگری استانیسلاوسکی و بازیگری متد را به مخاطبان جریان اصلی رساند.
مارلون براندو | |
---|---|
نام هنگام تولد | مارلون براندو جونیور |
زادهٔ | ۱۴ فروردین ۱۳۰۳ اوماها، نبراسکا، نبراسکا، ایالات متحده |
درگذشت | ۱۱ تیر ۱۳۸۳ (۸۰ سال) لس آنجلس، کالیفرنیا، ایالات متحده |
پیشه | |
سالهای فعالیت | ۱۹۴۴–۲۰۰۴[1] |
آثار | فهرست کامل |
همسر(ها) |
|
شریک(های) زندگی |
|
فرزندان | ۱۱،[2][3] از جمله کریستین براندو و شاین |
خویشاوندان | جاسلین براندو (خواهر) دی.ای. پنیبیکر |
وبگاه |
براندو در ۱۹۵۱ برای بازی در اتوبوسی به نام هوس، تحسین و نامزد اسکار شد. او برای بازی در در بارانداز (۱۹۵۴) اسکار گرفت و بازیاش در وحشی (۱۹۵۳) تصویری ماندگار در فرهنگ مردمی شد.[5] براندو برای بازی در نقش امیلیانو زاپاتا در زندهباد زاپاتا! (۱۹۵۲)، ژولیوس سزار (۱۹۵۳) و سایونارا (۱۹۵۷) هم نامزد اسکار شد. بازی در زندهباد زاپاتا! برایش جایزه بهترین بازیگر مرد جشنواره کن را به همراه داشت.
حرفهٔ براندو در دههٔ ۱۹۶۰ با افت هنری و تجاری روبهرو شد. وسترن سربازهای یکچشم (۱۹۶۱) با کارگردانی و بازی او با شکست تجاری همراه بود. پس از ده سال کمکاری، او پذیرفت که در نقش ویتو کورلئونه در پدرخوانده (۱۹۷۲) تست بازیگری دهد. او بازی در این نقش را پذیرفت و برای آن، برنده دومین اسکار بازیگری خود شد. او این جایزه را بهدلیل «طرز برخورد امروزی با سرخپوستان آمریکا از سوی صنعت فیلم … و همچنین با اتفاقات اخیر» رد کرد و بهجای خود، دختر سرخپوستی را فرستاد تا جایزه را دریافت و دلیلش را اعلام کند.[6] پدرخوانده، پرفروشترین فیلم آن زمان شد و در کنار بازی در آخرین تانگو در پاریس (۱۹۷۲) که برایش نامزد اسکار شد، براندو را یکی از بازیگران پرفروش در گیشه کرد. براندو بعدها به بازی در نقش مکمل روی آورد و در نقش جور-ال در فیلم ابرقهرمانی سوپرمن (۱۹۷۸) بازی کرد. او در فیلم جنگی اینک آخرالزمان (۱۹۷۹) نیز بازی کرد و برای بازی در درام فصل سفید خشک (۱۹۸۹) نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.
براندو از سوی انستیتوی فیلم آمریکایی، چهارمین ستاره بزرگ سینما در میان ستارههای مرد سینما که اولین تجربهٔ بازیگریشان در ۱۹۵۰ یا پیش از آن بود، شناخته شد.[7] او یکی از شش بازیگری بود که تایم در ۱۹۹۹ نامشان را در فهرست ۱۰۰ شخصیت برجسته قرن بیستم قرار داد.[8] تایم در این فهرست براندو را «بازیگر قرن» انتخاب کرد.[9]