واکه
صدایی در زبان گفتاری که با مجرای صوتی باز بیان میشود / From Wikipedia, the free encyclopedia
در آواشناسی، واکه[1] یا مُصَوَّت یا حرف صدادار صدایی در زبان گفتاری است که ویژگی آن به وسیلهٔ وضعیت باز مجرای صوتی شناخته میشود که در آن هیچ فشار هوایی در بالای حنجره ایجاد نمیشود.
این، در برابر همخوان (صامت، حرف بیصدا) قرار میگیرد، که ویژگیاش با یک انقباض یا بسته شدن در یک یا چند نقطه در مجرای صوتی مشخص میشود. یک واکه همچنین معمولاً یک هجا شناخته میشود. در تمام زبانها، واکهها هسته یا اوج هجا را میسازند، در حالی که همخوانها آغاز و پایان هجا را. در هر حال، بعضی زبانها به صداهای دیگر نیز اجازه میدهند تا هستهٔ هجا را به وجود آورند مانندِ حرف «ط» در واژهٔ «عطف» [ع.طف] (نقطه هجاها یا بخشهای واژه را از هم جدا کرده است).[2]