Հեպատիտ B
From Wikipedia, the free encyclopedia
Հեպատիտ B, ինֆեկցիոն հիվանդություն, որն առաջանում է հեպատիտ B վիրուսի (անգլ.՝ HBV) պատճառով։ Ազդում է լյարդի վրա[2]։ Այն կարող է առաջացնել ինչպես սուր, այնպես էլ քրոնիկ ինֆեկցիաներ[2]։ Շատ մարդիկ չունեն ոչ մի ախտանշաններ ինֆեկցիայի սկզբնական փուլում[2]։ Որոշների դեպքում տեղի է ունենում հիվանդության արագ զարգացում` փսխման, հոգնածության, մուգ մեզի, որովայնային ցավերի, դեղնագույն մաշկի երևույթներով[2]։ Շատ հաճախ այս ախտանշանները տևում են մի քանի շաբաթ և սկզբնական ինֆեկցիաներից հազվադեպ է առաջանում մահ[2][3]։ Մինչև ախտանշանների ի հայտ գալը կարող է տևել 30-ից 180 օր[2]։ Ինֆեկցված նորածինների մոտ 90% դեպքերում զարգանում է քրոնիկ հեպատիտ B, մինչդեռ 5 տարեկանից բարձր երեխաների միայն 10%-ի դեպքում է այն զարգանում[4]։ Քրոնիկ հիվանդությունով մարդկանց մեծ մասը չունեն ոչ մի ախտանշաններ, այնուամենայնիվ վերջում զարգանում է ցիռոզ և լյարդի քաղցկեղ[5]։ Այս բարդությունները կարող են բերել մահվան քրոնիկ հիվանդությունով մարդկանց 15-ից 25% դեպքերում[2]։
Հեպատիտ B | |
---|---|
Electron micrograph of hepatitis B virus | |
Տեսակ | վարակիչ հիվանդություն և հիվանդության կարգ |
Պատճառ | հեպատիտ B-ի վիրուս |
Փոխանցման ձև | haemocontact transmission of pathogen? և placental transmission? |
Հիվանդության ախտանշաններ | սրտխառնոց[1], Դեղնախտ, լյարդի մեծացում, անորեքսիա, Հոդացավ, փսխում[1], հեպատիտ[1], Լյարդային էնցեֆալոպաթիա, Սուր լյարդային անբավարարություն և սպլենոմեգալիա |
Վնասում է | լյարդ |
Բուժաքննություն | արյան բիոքիմիական հետազոտություն, բիոպսիա, Պոլիմերազային շղթայական ռեակցիա և ELISEA? |
Բժշկական մասնագիտություն | վարակաբանություն |
ՀՄԴ-9 | 070.2 և 070.3 |
ՀՄԴ-10 | B16, B18.0 և B18.1 |
Hepatitis B Վիքիպահեստում |
Վիրուսը փոխանցվում է ինֆեկցված արյունից կամ մարմնի հեղուկներից[2]։ Նորածնի մոտ ինֆեկցիայի հայտնաբերումը կամ այլ մարդկանց արյան հետ կոնտակտի հետևանքով առաջացած ինֆեկցիան հեպատիտ B-ով վարակման ամենահաճախ հանդիպող ձևն է այն վայրերում, որտեղ այն տարածված է[2]։ Այն վայրերում, որտեղ այն քիչ է տարածված, ներերակային թմրանյութերի կիրառումը և սեռական ակտը հիմնական վարակման ճանապարհներն են[2]։ Մյուս ռիսկի գործոններից պետք է առանձնացնել աշխատանքը առողջապահական համակարգում, արյան փոխներարկումները, դիալիզը, վարակված մարդու հետ ապրելը, ճանապարհորդությունը այն երկրներում, որտեղ ինֆեկցիայի մակարդակը բարձր է[2][4]։ Դաջվածքները և ասեղնաբուժությունը 1980-ականներին բերել են բավական մեծ քանակով վարակման դեպքերի, այնուամենայնիվ սրանց տարածվածությունը նվազեց վարակազերծման բարելավվման շնորհիվ[6]։ Հեպատիտ B վիրուսը չի կարող տարածվել ձեռքսեղմման, սնունդը կիսելու, համբույրի, գրկախառնության, հազալու, փռշտալու կամ կրծքով կերակրելու միջոցով[4]։ Ինֆեկցիան կարող է ախտորոշվել ի հայտ գալուց 30-ից 60 օրվա ընթացքում[2]։ Ախտորոշումը հաստատվում է արյան հետազոտման միջոցով, որի ժամանակ ստուգվում է վիրուսի մասնիկների և վիրուսի դեմ հակամարմինների առկայությունը[2]։ Այն հանդիսանում է հինգ հիմնական հեպատիտ վիրուսներից մեկը. Հեպատիտ A,B,C,D,E[7]:
Ինֆեկցիան կանխարգելվում է պատվաստանյութի միջոցով 1982 թվականից սկսած[2][8]։ Ըստ Առողջապահության Համաշխարհային Կազմակերպության պատվաստումը պետք է իրականացնել երեխայի կյանքի առաջին օրը, եթե հնարավոր է[2]։ Ամբողջական էֆֆեկտի համար ևս երկու կամ երեք դոզա է անհրաժեշտ ավելի ուշ ժամանակ[2]։ Պատվաստումը արդյունավետ է 95% դեպքերում[2]։ Մոտ 180 երկրներում իրականացվում է հեպատիտ B-ի պատվաստում որպես ազգային ծրագրերի մաս սկսած 2006 թվականից[9]։ Նաև խորհուրդ է տրվում, որ մինչև փոխներարկումը արյունը անցնի հետազոտություն հեպատիտ B-ի հետ կապված և կիրառվեն պահպանակներ ինֆեկցիան կանխարգելելու համար[2] Սկզբնական ինֆեկցիայի ժամանակ խնամքը հիմնված է այն ախտանիշների վրա, որոնք մարդը ունի[2]։ Այն մարդկանց համար, որոնց մոտ զարգացել է քրոնիկ հիվանդություն, հակավիրուսային դեղամիջոցները` տենոֆովիր կամ ինտերֆերոն, կարող են օգտակար լինել։ Այնուամենայնիվ այս դեղամիջոցները բավական թանկ են[2]։ Լյարդի փոխպատվաստումը կիրառվում է ցիռոզի դեպքում[2]։
Աշխարհի բնակչության մեկ երրորդը վարակվել է իր կյանքի ինչ-որ փուլում` ներառյալ 343 միլիոն մարդ, ովքեր ունեն քրոնիկ ինֆեկցիաներ[2][10][11]։ 2013 թվականին 129 միլիոն նոր դեպք է գրանցվել[12]։ Տարեկան ավելի քան 750,000 մարդ մահանում է հեպատիտ B-ից[2]։ Սրանցից մոտ 300,000-ը լյարդի քաղցկեղի պատճառով է[13]։ Հիվանդությունը հիմա տարածված է միայն Արևելյան Ասիայում և հարավ-աֆրիկյան երկրներում, որտեղ չափահասների 5-ից 10%-ը քրոնիկ վարակված է[2]։ Եվրոպայում և Հյուսիսային Ամերիկայում այդ թիվը կազմում է 1%[2]։ Սրան սկզբում անվանում էին «հեպատիտի շիճուկ»[14]։ Հետազոտություններ են անցկացվում նոր տեսակի սնունդ ստեղծելու վերաբերյալ, որը կպարունակի հեպատիտ B պատվաստանյութ[15]։ Այս հիվանդությունը կարող է ազդել նաև այլ պրիմատների վրա[16]։