Шеријат
From Wikipedia, the free encyclopedia
Шеријат (арапски: شريعة, начин или патека) — свето право на исламот. Повеќето муслимани веруваат дека шеријатот е изведен од два основни извора на исламското право: божествените откровенија наведени во Куранот, и примерот поставен од страна на исламскиот пророк и пратеник Мухамед во Суннетот (тело на исламскиот верски закон што се заснова врз зборовите и делата на пратеникот Мухамед. Фихот (теорија и филозофија на исламскиот закон, врз основа на учењето на Куранот и Суннетот) ја толкува и проширува примената на шеријатот на прашања кои не се директно опфатени во основните извори вклучувајќи од секундарните извори. Овие секундарни извори обично вклучуваат консензус на верските научници отелотворени во иџма (Ijmā (إجماع) е арапски термин што се однесува типично на консензусот на научниците од исламот), и аналогија од Куранот и Суннетот преку гиџас (арапски قياس ) е процес на дедуктивна аналогија во која учењата на Хадисот се споредуваат, во контраст со оние на Куранот, со цел да се применуваат познатите налоги (nass) на нова околност и да се создаде нова забрана). Шиитските правници ја заменуваат аналогијата со акл ('aql, расудување).
Дел од темата |
Верувања и обичаи |
Божје единство |
Главни дејци |
Мухамед |
Текстови и Закони |
Куран • Хадис • Шеријат |
Гранки на исламот |
Социополитички аспекти |
Академци • Филозофија |
Поврзано |
Исламски лексикон |
Сите муслимани веруваат дека шеријатот е Божји закон, но тие се разликуваат по нивното подразбирање кон тоа.[1] Модернистите, традиционалистите и фундаменталистите имаат различни погледи кон шеријатот, како приврзаници на различни училишта од исламската мисла и стипендии. Разни земји и култури исто така имаат различни толкувања на шеријатот.
Шеријатот се занимава со многу теми обратени од секуларниот закон, вклучувајќи ги и криминалот, политиката и економијата, како и лични работи, како што се сексуалноста, хигиената, исхраната, молитвата и постот. Таму каде што постои официјален статус, шеријатот се применува од страна на исламските судии, или кадии. Имамот има различни одговорности, во зависност од толкувањето на шеријатот, додека поимот најчесто се користи да се однесува на водач на комуналните молитви. Имамот, исто така, може да биде научник, верски водач, или политички водач.
Повторното воведување на шеријатот е долгорочна цел за исламистичките движења во исламските земји. На некои муслимански малцинства во Азија (на пример во Индија) се одржува институционално признавање на шеријатот за да судат во нивните лични и општествени работи. Во западните земји, каде муслиманска имиграција е понова, муслиманските малцинства го имаат воведено шеријатот семејно право за употреба во своите спорови, со различни степени на успех (на пример, во Велика Британија муслиманскиот арбитражен суд). Обидите да се наметне шеријатот се придружени со контроверзност,[2][3][4] насилство, [5][6][7][8][9][10] па дури и војна (сп. Втората Суданска граѓанска војна).[11][12][13][14]