Robinsonade (literatuur)
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Een robinsonade is een verhaal waarbij het voornaamste motief de sociale isolering van een of hooguit een kleine groep personen is, met name op een afgelegen eiland. Behalve in de literatuur is dit thema terug te vinden in enkele andere kunstvormen, met name de film. De robinsonade wordt als literair genre meestal beschouwd als een subgenre van de avonturenroman[1] en is daarnaast zeer nauw verwant aan het imaginaire reisverhaal.[2] De term wordt ook wel gebruikt voor de Robinson Crusoë-economie, een eenpersoonseconomie.
Het begrip robinsonade is afgeleid van de hoofdpersoon uit de roman Robinson Crusoe uit 1719 van Daniel Defoe, die na een schipbreuk in dergelijke geïsoleerde omstandigheden moest zien te overleven. Het genre beleefde een bloeiperiode in de 18e eeuw, samenhangend met het kosmopolitisme in de periode van de Verlichting. In Rousseau's Emile, een verhaal dat zelf trekjes van de robinsonade heeft, mag de jonge hoofdpersoon niets anders lezen dan het verhaal van Robinson Crusoe, wat tot een golf aan jeugdboeken in dit genre leidde.[3]