Supermarine Walrus
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Supermarine Walrus is een eenmotorige amfibische vliegboot vervaardigd door het Britse Supermarine Aviation Works. Het werd ontworpen door R.J. Mitchell, die ook de Supermarine Spitfire ontwierp. De Walrus was een van de langzaamste en lompst ogende vliegtuigen van de Tweede Wereldoorlog, maar het is ook een veelzijdig vliegtuig dat zo'n 30 jaar in gebruik is geweest.[1][noot 1]
Supermarine Walrus | ||||
---|---|---|---|---|
Supermarine Walrus, 1935 | ||||
Algemeen | ||||
Fabrikant | Supermarine Aviation Works | |||
Rol | Amfibische verkennings- en patrouillevliegboot | |||
Status | ||||
Eerste vlucht | 21 juni 1933 | |||
Aantal gebouwd | 740 | |||
Gebruik | Royal Air Force (RAF) Fleet Air Arm (FAA) Royal Australian Air Force (RAAF) Royal New Zealand Air Force (RNZAF) | |||
|
De Walrus vloog voor het eerst in 1933. Hij had dezelfde algemene configuratie als zijn voorganger, de Supermarine Seagull en de meeste andere door Mitchell ontworpen Supermarine vliegboten. De Walrus was ontworpen om te dienen als een vlootspotter die gelanceerd kon worden met een katapult op kruisers of slagschepen, maar werd ook veel gebruikt in andere rollen, met name als maritiem patrouillevliegtuig en als reddingsvliegtuig voor neergestorte vliegtuigbemanning. Hoewel het toestel de elegante lijnen ontbeerde die andere ontwerpen van Mitchell kenmerkten, zoals de Spitfire en de S.5, beschikte de Walrus over tal van innovaties voor de periode. Het was het eerste Britse vliegtuig met een volledig metalen romp, een volledig intrekbaar landingsgestel en een volledig gesloten cockpit. Het toestel werd door de bemanning "Shagbat"[noot 2] genoemd, en soms ook "Steam-pigeon" (Stoomduif), vanwege de stoom die ontstond als er water op de hete motor kwam. De Walrus werd bij de Australische marine "Pusser’s Duck" ("Duweend") genoemd.[3]
De naam van het toestel komt van de robbensoort Walrus (Odobenus rosmarus).