Van Cittert–Zernike-theorema
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Het Van Cittert–Zernike-theorema is een stelling uit de fysische optica waarmee bewezen wordt dat de coherentie van straling uit een verre, monochromatische bron gelijk is aan de Fouriertransformatie van de intensiteitsverdeling van de bron. Pieter Hendrik van Cittert bewees het theorema in 1934.[1] Frits Zernike vond in 1938 een eenvoudiger afleiding zodat de stelling als het Van Cittert–Zernike-theorema bekendstaat.[2] Met dit theorema is de gedeeltelijke ruimtelijke coherentie van straling te berekenen. Het is van belang voor apertuursynthese in de radioastronomie, adaptieve optiek van telescopen, lasers en vrije-elektronenlasers als gedeeltelijk coherente stralingsbronnen.