Alfons Górnik
polski prawnik, polityk / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Alfons Górnik (ur. 26 marca 1886 w Kuźni Raciborskiej, zm. 8 grudnia 1939 w Katowicach) – polski prawnik, polityk, pierwszy polski burmistrz Katowic[1] po przyłączeniu ich 20 czerwca 1922 r. do nowo powstałego państwa polskiego.
Alfons Górnik (przed 1929) | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
burmistrz Katowic | |||
Okres |
od 6 lutego 1922 | ||
Poprzednik | |||
Następca | |||
|
Jego kadencja, która przypadła w okresie od 6 lutego 1922 do 27 kwietnia 1928[2], była jedną z trudniejszych w dziejach miasta, a burmistrz Górnik zasłużył się w łagodzeniu konfliktów pomiędzy propolskimi i proniemieckimi ugrupowaniami politycznymi. Znając języki polski i niemiecki organizował pracę w urzędzie miejskim, gdzie niemal wszyscy pracownicy mówili tylko po niemiecku.
Alfons Górnik zmarł 8 grudnia 1939. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Henryka Sienkiewicza w Katowicach[3]. Pozbawiony opieki grób prezydenta nie zachował się[4][3]. Po 1945 jego rodzina została uznana za Niemców i deportowano ich za Odrę.
Władze Katowic upamiętniły pierwszego polskiego burmistrza miasta, nadając jego imię jednej z ulic w dzielnicy Koszutka. Alfons Górnik wspomniany został w sali ludzi powstań i okresu międzywojennego oraz w sali społeczników, polityków i ludzi administracji Panteonu Górnośląskiego w podziemiach katowickiej archikatedry[5].