Atonalność
termin muzyczny / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Atonalność – zasada konstrukcji materiału dźwiękowego, stosowana we współczesnych technikach kompozytorskich; przeciwieństwo tonalności[1] [2].
Polega na zniesieniu zależności pomiędzy poszczególnymi dźwiękami i akordami wskutek rezygnacji z centrum tonalnego[2][3]. Atonalność odrzuca porządek tonalny (system funkcyjnego dur–moll) i jego sposób doboru, formowania i wykorzystywania materiału dźwiękowego w sensie zarówno harmonicznym, jak i melodycznym[1] [4]. Zmienia budowę akordów, ich traktowanie i łączenie poprzez nadanie samodzielności i równoprawności wszystkim 12 dźwiękom skali równomiernie temperowanej[3][4]. Umożliwia to łączenie ich w dowolne serie i akordy[1] , a tym samym zacieranie granic pomiędzy konsonansami i dysonansami[4].