Biblioteka Narodowa (Warszawa)
polska biblioteka narodowa w Warszawie / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Biblioteka Narodowa (Warszawa)?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Biblioteka Narodowa (BN) – polska biblioteka narodowa w Warszawie, znajdująca się przy alei Niepodległości 213 na Polu Mokotowskim, w dzielnicy Ochota. Jedna z najstarszych instytucji kultury w Polsce, działająca w latach 1747–1795 jako Biblioteka Załuskich, reaktywowana w 1928[2].
Biblioteka Narodowa, siedziba główna przy alei Niepodległości 213 | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Miejscowość |
Warszawa | ||
Adres |
al. Niepodległości 213 | ||
Dyrektor | |||
Data założenia |
8 sierpnia 1747 (Biblioteka Załuskich) | ||
Siglum |
WA N | ||
Wielkość zbiorów |
10 011 626 (stan na 31.12.2021) | ||
52°12′49,3″N 21°00′12,5″E | |||
| |||
Strona internetowa |
Gromadzi książki, periodyki, publikacje elektroniczne i audiowizualne wydawane na terenie Polski oraz polonika zagraniczne[3]. Jest najważniejszą biblioteką naukową o profilu humanistycznym, głównym archiwum piśmiennictwa narodowego i krajowym ośrodkiem informacji bibliograficznej o książce, placówką naukową, a także ważnym ośrodkiem metodycznym dla bibliotek w Polsce[4]. Prowadzi również działalność wydawniczą – publikuje książki oraz punktowane czasopisma naukowe: „Polish Libraries”, „Rocznik Biblioteki Narodowej” oraz „Notes Konserwatorski”[5].
Biblioteka Narodowa ma prawo do otrzymywania egzemplarza obowiązkowego w liczbie dwóch sztuk danego tytułu jako jedna z dwóch bibliotek w kraju obok Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie[6].
- Struktura
Struktura Biblioteki Narodowej[7]:
- Dyrektor
- Zastępcy i pełnomocnicy
- Sekretariat
- Instytuty[8]:
- Instytut Bibliograficzny
- Instytut Książki i Czytelnictwa
- Instytut Konserwacji Zbiorów Bibliotecznych
- 4 biura (Finansowo-Księgowe, Komunikacji i Promocji, Planowania i Zamówień Publicznych, Spraw Pracowniczych)[9]
- 22 zakłady, w tym część podzielonych na pracownie (Administracyjno-Gospodarczy, Bibliografii Polskiej 1901–1939, Czasopism, Dokumentów Życia Społecznego, Edukacji Bibliotekarskiej, Gromadzenia i Uzupełniania Zbiorów, Inwestycji i Remontów, Katalogowania Dziedzinowego, Kontroli Zbiorów, Magazynów Bibliotecznych, Rękopisów, Starych Druków, Technologii Informatycznych, Udostępniania Zbiorów, Wypożyczania Krajowego i Zagranicznego, Zasobu Wymiennego, Zbiorów Bibliologicznych, Zbiorów Cyfrowych, Zbiorów Dźwiękowych i Audiowizualnych, Zbiorów Ikonograficznych, Zbiorów Kartograficznych, Zbiorów Muzycznych)[10]
- Samodzielne stanowiska
- Zespoły zadaniowe
- Pozostałe komórki organizacyjne (Archiwum, Kancelaria, Służba Ochrony)[11]
- Siedziby
Główna siedziba Biblioteki Narodowej znajduje się w Warszawie przy al. Niepodległości 213 na Polu Mokotowskim. W Pałacu Krasińskich przy placu Krasińskich 3/5 do 2019 mieścił się Zakład Starych Druków i Zakład Rękopisów (przeniesione zostały do gmachu głównego), a obecnie trwają w nim prace związane z projektem „Modernizacja i aranżacja wnętrz Pałacu Krasińskich (Pałacu Rzeczypospolitej) przy Placu Krasińskich 3/5 w Warszawie”. Celem projektu jest m.in. stworzenie interaktywnej przestrzeni wystawienniczej, w której udostępnione zostaną najcenniejsze zbiory Biblioteki Narodowej[12].
Historia Biblioteki Narodowej sięga XVIII wieku. 8 sierpnia 1747 została otwarta Biblioteka Załuskich mieszcząca się w warszawskim pałacu Daniłowiczowskim. Ufundowali ją bracia Józef i Andrzej Załuscy. Współczesna Biblioteka Narodowa wiąże swoje tradycje z Biblioteką Załuskich[13]. Po śmierci Józefa Załuskiego biblioteka została przejęta przez państwo i przemianowana na Bibliotekę Rzeczypospolitej Załuskich[13]. Zgodnie z uchwałą sejmową, od 1780 biblioteka ta miała prawo do otrzymywania obowiązkowego egzemplarza każdej książki wydrukowanej w ówczesnym państwie polskim[13]. Wskutek represji carskich po upadku insurekcji kościuszkowskiej zbiory Biblioteki Załuskich zostały zrabowane i wywiezione do Petersburga, gdzie zostały włączone do Biblioteki Carskiej (394 000 tomów, w tym: 11 000 rękopisów i 24 500 rycin)[13]. W okresie zaborów polskie piśmiennictwo przechowywano w zbiorach prywatnych na ziemiach polskich i emigracji (zakładano także biblioteki publiczne)[13].
Biblioteka Narodowa została utworzona[14] rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z mocą ustawy z dnia 24 lutego 1928 (weszło w życie 1 marca)[15]. Pierwszym dyrektorem był od 1934 Stefan Demby, a jego następcą od lipca 1937 został Stefan Vrtel-Wierczyński[16].
Pod zbiory przeznaczona została część nowo wybudowanego gmachu Biblioteki Wyższej Szkoły Handlowej (w 1933 uczelnia zmieniła nazwę na Szkołę Główną Handlową), w którym Biblioteka Narodowa rozpoczęła działalność w 1930[17][18]. Zgodnie z umową uzyskała ona do wyłącznego użytku pomieszczenia na piętrach od pierwszego do trzeciego oraz w przyziemiu i piwnicy o łącznej powierzchni 2076 m²[19]. Czynsz w wysokości 75 tys. zł rocznie zapłacono WSH za sześć lat z góry i udzielono uczelni pożyczki w wysokości 400 tys. zł na wykończenie budynku i jego wyposażenie[19]. Biblioteka Narodowa zapłaciła także za wykonanie i montaż 2 tys. żelaznych ruchomych półek magazynowych systemu „Hazet-Universalis“ Zieleniewskiego[19]. Uroczystość otwarcia Biblioteki Narodowej w nowej siedzibie odbyła się 28 listopada 1930 z udziałem prezydenta Ignacego Mościckiego[19].
W 1935 zbiory specjalne przeniesiono do pałacu Potockich na Krakowskim Przedmieściu 15[20]. W 1939 zbiory Biblioteki Narodowej stanowiło ok. 770 tys. jednostek, w tym 52 tys. rękopisów, 80 tys. jednostek graficznych oraz 11,5 tys. map i atlasów[20]. Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 uległy zniszczeniu należące do niej zbiory Biblioteki Szkoły Polskiej na Batignolles w Paryżu i Muzeum Polskiego w Rapperswilu, znajdujące się w Centralnej Bibliotece Wojskowej w Alejach Ujazdowskich[20]. W 1940 Niemcy połączyli Bibliotekę Narodową z Biblioteką Uniwersytecką w Warszawie i Biblioteką Ordynacji Krasińskich, tworząc Staatsbibliothek Warschau[21], a w jej ramach trzy oddziały[22]: oddział książki dla Niemców (w gmachu Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego); oddział zamknięty – książki, z których nie można było korzystać – główna siedziba Biblioteki Narodowej w budynku Szkoły Głównej Handlowej; wszystkie zbiory specjalne z różnych instytucji warszawskich – Gmach Biblioteki Ordynacji Krasińskich przy ulicy Okólnik 9. W październiku 1944 zbiory specjalne zostały po kapitulacji powstania warszawskiego celowo spalone przez Niemców, wbrew postanowieniom układu kapitulacyjnego z 3 października 1944, zabezpieczającego ochronę zabytków, bibliotek i zbiorów archiwalnych przez okupanta. Zbiory znajdujące się w gmachu SGH w większości ocalały[20]. Ogółem Biblioteka Narodowa utraciła podczas II wojny światowej ok. 40% swoich zbiorów, w tym 90% zbiorów specjalnych[20]. Według innego źródła utraciła 78% zbiorów, tj. 788,8 tys. z 999,6 tys. jednostek[23].
Biblioteka wznowiła działalność w 1945[20]. Do Polski wróciły zbiory wywiezione do Niemiec i Austrii oraz ocalałe fragmenty zbiorów m.in. bibliotek Ordynacji Krasińskich i Przezdzieckich[20]. W 1954 nadano Bibliotece Narodowej statut[24]. W 1959 z Kanady wróciły Kazania świętokrzyskie, Psałterz floriański oraz rękopisy Fryderyka Chopina[20].
W 1961 Biblioteka Narodowa wyprowadziła się z budynku Biblioteki SGH (od 1949 SGPiS) do nowej tymczasowej siedziby w gmachu archiwów przy ul. Hankiewicza 1[25].
W latach 1962–1976 przy alei Niepodległości 213 wzniesiono nowy kompleks budynków Biblioteki zaprojektowany przez Stanisława Fijałkowskiego[26]. W 1976 Biblioteka Narodowa w Warszawie została odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[27].
- Stefan Demby (1934–1937; od 1928 bezpośredni zwierzchnik Biblioteki jako naczelnik Wydziału Bibliotek Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego)
- Stefan Vrtel-Wierczyński (od 1937 do 1940 i w latach 1945–1947)
- Władysław Bieńkowski (1948–1956)
- Bogdan Horodyski (1956–1962)
- Witold Stankiewicz (1962–1982)
- Stanisław Czajka (1982–1992)
- Adam Manikowski (1993–1997)
- Jakub Zdzisław Lichański (1997–1998)
- Michał Jagiełło (1998–2007)
- Tomasz Makowski (od 2007)
Biblioteka Narodowa jest największą w Polsce biblioteką udostępniającą zbiory w czytelniach i w ramach wypożyczeń międzybibliotecznych[28]. W gmachu głównym do dyspozycji czytelników przeznaczone są: Informatorium, Czytelnia Ogólna, Czytelnia Zasobu Wieczystego, Czytelnia Kartograficzna, Czytelnia Muzyczna, Czytelnia Nagrań Dźwiękowych i Audiowizualnych, Czytelnia Rękopisów i Starodruków[28][uwaga 1]. Czytelnia Ogólna i Czytelnia Zasobów Wieczystych dysponują księgozbiorami podręcznymi – w 2020 liczyły one 21 069 tytułów książek i czasopism w 33 977 woluminach[29]. Część zbiorów dostępna jest w bibliotece cyfrowej Polona oraz wypożyczalni cyfrowej Academica i nie wymaga wizyty w gmachu BN[28]. Biblioteka sprawuje też pieczę nad Biblioteką Donacji Pisarzy Polskich w Domu Literatury w Warszawie[30].
Liczba czytelników Biblioteki Narodowej wynosiła w kolejnych latach: 2015 – 126 283, 2016 – 116 281, 2017 – 116 281, 2018 – 99 680, 2019 – 57 049, 2020 – 20 757 (spadek liczby czytelników w latach 2018–2019 spowodowany był trwającymi pracami remontowymi, zaś w 2020 pandemią koronawirusa)[31][29]. Liczba udostępnionych woluminów/jednostek wynosiła w poszczególnych latach: 2015 – 405 609, 2016 – 126 283, 2017 – 126 283, 2018 – 126 283, 2019 – 126 283, 2020 – 52 367[31][29].
Biblioteka Narodowa realizuje też wypożyczenia międzybiblioteczne, zarówno krajowe, jak i zagraniczne[32]. Zamówienia realizowane są w formach tradycyjnej, elektronicznej lub mikrofilmów[32]. Od 2017 zamawiane materiały są w miarę możliwości skanowane i udostępniane w systemie Academica[32]. W 2019 zrealizowano ogółem 1517 zamówień dla 34 bibliotek warszawskich i 60 z terenu Polski[32]. W 2019 zrealizowano też 335 zamówień zagranicznych (129 bibliotek z 29 państw)[32].
Biblioteka wypożycza też zbiory w celu prezentacji na wystawach krajowych i zagranicznych (w 2019 złożono 29 krajowych próśb o wypożyczenie i 5 zagranicznych)[33].