Emil Erlenmeyer
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Emil Erlenmeyer, właśc. Richard August Carl Emil Erlenmeyer (ur. 28 czerwca 1825 w Taunusstein, zm. 22 stycznia 1909 w Aschaffenburgu) – niemiecki chemik i farmaceuta.
Pełne imię i nazwisko |
Richard August Carl Emil Erlenmeyer | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
28 czerwca 1825 | ||
Data i miejsce śmierci |
22 stycznia 1909 | ||
Zawód, zajęcie |
chemik, farmaceuta | ||
|
Studiował na Uniwersytecie w Gießen u Justusa von Liebiga[1] oraz na Uniwersytecie w Heidelbergu u Augusta von Kekulé. Współpracował z Robertem Bunsenem w dziedzinie badań nawozów. W latach 1868–1883 był profesorem w Monachijskiej Szkole Politechnicznej[1].
Jego prace badawcze obejmowały odkrycie i zsyntetyzowanie kilku związków organicznych (kwas 2-metylopropanowy, 1865), ale najbardziej jest znany z opracowania tzw. kolby stożkowej Erlenmeyera (erlenmajerka)[1]. W 1868 roku zsyntetyzował także guanidynę i podał jej poprawny wzór. Jest on również autorem syntezy tyrozyny[2]. Erlenmeyer jest także twórcą powszechnie przyjętej teorii budowy naftalenu, jako związku złożonego z dwóch pierścieni benzenowych o dwóch wspólnych atomach węgla. Również on w 1880 roku opracował tzw. regułę Erlenmeyera, która jest podstawą wyjaśnienia zjawiska tautomerii keto-enolowej[1].
W 1883 roku zrezygnował z pracy naukowej z powodów zdrowotnych, zmarł 22 stycznia 1909 roku w Aschaffenburgu[1].