Granatnik SPG-9
radzieckie działo bezodrzutowe / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Granatnik SPG-9?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
SPG-9 (ros. СПГ-9) – radzieckie lekkie działo bezodrzutowe oficjalnie klasyfikowane jako ciężki granatnik przeciwpancerny przeznaczony do zwalczania opancerzonych wozów bojowych, niszczenia i obezwładniania siły żywej oraz środków ogniowych.
Żołnierze polscy z granatnikiem SPG-9M w hełmach dźwiękochłonnych HD-3 | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Rodzaj |
ciężki granatnik przeciwpancerny | ||
Obsługa |
4 żołnierzy | ||
Dane techniczne | |||
Kaliber |
73 mm | ||
Nabój |
kumulacyjny PG-9 | ||
Wymiary | |||
Długość |
2110 mm (niezaładowany) | ||
Masa | |||
broni |
47,5 kg (niezaładowany) | ||
Inne | |||
Prędkość pocz. pocisku |
435 m/s (dla pocisku PG-9W) | ||
Szybkostrzelność praktyczna |
5–6 strz./min | ||
Zasięg skuteczny |
500 m | ||
Przebijalność pancerza |
400 mm | ||
|
Działo przystosowane jest do strzelania pociskami odłamkowymi OG-9W oraz przeciwpancernymi kumulacyjnymi PG-9W, podobnie jak armata 2A28 Grom montowana w BWP-1 (odpowiednio OG-15W i PG-15W). Amunicja ta klasyfikowana jest jako armatnia, chociaż posiada silnik rakietowy, który włącza się w odległości około 20 metrów od wylotu lufy po wystrzeleniu pocisku za pomocą zwykłego ładunku miotającego i zwiększa prędkość pocisku do 700 m/s[1]. SPG-9 wyposażono w celownik mechaniczny i celownik optyczny PGO-1 oraz mechaniczny mechanizm odpalający[1].
Granatnik został wprowadzony do służby w 1962 jako następca 82 mm działa bezodrzutowego B-10. Od 1968 w Polsce na uzbrojeniu oddziałów powietrznodesantowych stosowany z hełmem dźwiękochłonnym HD-3.
Obecnie SPG-9 to konstrukcja przestarzała, przy znacznej masie i dużych wymiarach ma siłę ognia mniejszą niż większość współczesnych granatników.