Ignacy Blaschke
polski rzeźbiarz i rysownik / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ignacy Engelbert Blaschke, pierwotnie Engelbert Blaschke (ur. 15 października 1882 we Vrútkach, zm. 5 stycznia 1943 w Bochni) – polski rzeźbiarz i rysownik czeskiego oraz niemieckiego pochodzenia [1]. Pierwsze swoje dzieła podpisywał jako «Engelbert Blaszke».
Ten artykuł dotyczy polskiego rzeźbiarza i rysownika. Zobacz też: inne osoby o tym nazwisku. |
Ignacy Engelbert Blaschke (po lewej) i Eugeniusz Dąbrowa-Dąbrowski. Zaproszenie kabaretu "Zielony Balonik" autorstwa Kazimierza Sichulskiego | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Dziedzina sztuki | |
Odznaczenia | |
Był synem Franza i Antonii z Beránków[2]. W latach 1902-1909 studiował rzeźbę w Paryżu, Norymberdze oraz na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod okiem Konstantego Laszczki[3]. Związany z cyganerią krakowską. Autor plakatów i zaproszeń na występy Kabaretu „Zielony Balonik”. Po studiach osiadał we Lwowie, gdzie współpracował z kabaretem „Wesoła Jama”[4]. Wspólnie m.in. z Kornelem Makuszyńskim, Stanisławem Wasylewskim i Henrykiem Zbierzchowskim stworzył satyryczną szopkę "Lwowskie marionetki"[5]. Rzeźbił głównie studia portretowe, m.in. popiersie Jana Gutenberga na elewacji domu przy ul. Szabatowskiego w Chorzowie. Projektował medale i medaliony dla Fabryki Fajansu w Pacykowie. W czasie wojny polsko-ukraińskiej grożąc maszyniście lufką do papierosów udającą lufę pistoletu uprowadził ukraiński pociąg wojskowy wiozący na front amunicję. Za ten czyn otrzymał Krzyż Obrony Lwowa.