Jan Sawańczuk
polski działacz społeczny, uczestnik powstania styczniowego / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Jan Sawańczuk (ur. 1845 we Lwowie, zm. 21 stycznia 1941), powstaniec 1863, działacz społeczny w Lublinie. Podporucznik weteran[1][2].
podporucznik[1] | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Pochodził ze Lwowa. W czasie powstania styczniowego walczył na Lubelszczyźnie. W latach 1881-1915 prowadził fabrykę powozów w Kamieńcu Podolskim. W 1915 internowany przez Rosjan w Hajsynie. Wrócił do Kamieńca Podolskiego, gdzie działał w Polskiej Radzie Narodowej. Do Polski repatriował się w 1922. Osiadł w Lublinie, gdzie był prezesem Komitetu Wsparć Weteranów 1863 r., a od 1934 Koła Weteranów 1863 r.[3]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) w okresie II Rzeczypospolitej został awansowany do stopnia podporucznika weterana Wojska Polskiego[4]. W 1929 roku był jednym z pięciu obok Henryka Mareckiego, Lucyny Żukowskiej, Feliksa Krukowskiego i Karola Ejbisza delegatów Komitetu Wsparć Weteranów 1863 roku w Lublinie na obchody Święta Weteranów 1863 w dniach 22-23 września w Poznaniu[3]. Został pochowany na cmentarzu wojennym w Lublinie[5]. W 1930 roku został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami[6]. Posiadał również Krzyż Walecznych, Krzyż 70-lecia Powstania Styczniowego i Miecze Hallerowskie.