Jan Szatsznajder
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Jan Szatsznajder (ur. 14 listopada 1921[1] w Warszawie, zm. 19 sierpnia 1997 we Wrocławiu) – dziennikarz, pisarz; kapral podchorąży Polskich Sił Zbrojnych.
W marcu 1940 próbował przedostać się z Warszawy do Francji, ale w okolicach Worochty na Huculszczyźnie, w pobliżu dawnej granicy polsko-węgierskiej, schwytany został przez strażników sowieckich i trafił do więzienia, a potem z wyrokiem do łagru na Dalekiej Północy ZSRR.
Po utworzeniu przez gen. Władysława Andersa oddziałów Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR trafił do wojska. Był potem w 2 Korpusie Polskim; dowodził plutonem czołgów w 1 Pułku Ułanów Krechowieckich w 2 Warszawskiej Brygadzie Pancernej. We Włoszech uczestniczył m.in. w walkach o Monte Cassino, Bolonię, za co uhonorowany został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Po wojnie powrócił do Polski w maju 1947 i osiadł we Wrocławiu. Był dziennikarzem „Gazety Robotniczej”[2] (specjalizował się m.in. w problematyce zagłębia miedziowego), napisał też kilka książek. Autor cykli reportaży „Ludzie i megawaty” o kopalni i elektrowni Turów oraz „Ludzie i miedź” o zagłębiu miedziowym w Lubinie.
Był prezesem oddziału dolnośląskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy RP.
Został pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim (grób 26/730/2)[1].