Język ewenkijski
język z rodziny tunguskiej / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Język ewenkijski (Эвэды̄ турэ̄н) − język tunguski ludu Ewenków. Rozprzestrzeniony we wschodniej Syberii – od Jeniseju do Sachalinu. W Chinach posługuje się nim ok. 11 tys. osób (2007)[1]. Razem z językiem eweńskim i językiem mandżurskim zalicza się do grupy języków tungusko-mandżurskich. Ma wiele gwar i dialektów (m.in. „chakające", „siekające" i „szekające"), a podstawę języka literackiego tworzy dialekt południowy. W języku ewenkijskim występuje harmonia samogłosek. Zalicza się do języków aglutynacyjnych. Dysponuje skomplikowanym systemem przypadków, osobowych form czasownika i imiesłowów. Zawiera liczne zapożyczenia z języka jakuckiego i buriackiego.
Obszar | |||||
---|---|---|---|---|---|
Liczba mówiących |
11 tys. (2007, Chiny)[1] | ||||
Pismo/alfabet | |||||
Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
Status oficjalny | |||||
Ethnologue | 7 wypierany↗ | ||||
Kody języka | |||||
ISO 639-3 | evn | ||||
IETF | evn | ||||
Glottolog | even1259 | ||||
Ethnologue | evn | ||||
GOST 7.75–97 | эвк 825 | ||||
WALS | eve | ||||
SIL | evn | ||||
W Wikipedii | |||||
| |||||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Pismo oparte na alfabecie łacińskim funkcjonowało od 1931 roku. Od 1937 roku stosuje się system zapisu oparty na cyrylicy.