Karol VIII Knutsson Bonde
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
król Szwecji | |
Okres | |
---|---|
król Norwegii (jako Karol I) | |
Okres | |
król Szwecji | |
Okres | |
król Szwecji | |
Okres | |
Dane biograficzne | |
Data urodzenia | |
Data śmierci | |
Ojciec |
Kanut Bonde |
Karol VIII Knutsson Bonde (ur. 1 października 1408, zm. 15 maja 1470[1]) – król szwedzki w latach 1448-1457, 1464-1465, 1467-1470, król norweski w latach 1449-1450 jako Karol I.
Życiorys
Był synem Kanuta Bondego. W latach 1439-1441 był regentem, po śmierci Krzysztofa (1448) został obrany królem. Z powodu wewnętrznych zamieszek zmuszony był dwukrotnie do abdykacji (w 1457 i 1465). Panowanie jego wypełniły nieustanne walki z Danią i jej stronnikami wśród arystokracji szwedzkiej. Przez krótki czas (1449-1450) był królem norweskim.
W latach 1457-1464 schronił się w prowadzącej wojnę z zakonem krzyżackim Polsce. W zamian za pożyczkę w wysokości 15 tys. marek pruskich otrzymał w zastaw od Kazimierza Jagiellończyka ziemię pucką (980 km²). Niewielkie państwo puckie istniało formalnie do 1460, kiedy to Puck zdobyli Krzyżacy. Później król znalazł schronienie w Gdańsku.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.