Kasztelania biechowska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kasztelania biechowska – kasztelania istniejąca w grodzie biechowskim od drugiej połowy XIII w., a później jako senatorski urząd kasztelana do upadku I Rzeczypospolitej.
Pierwsza wzmianka o grodze w Biechowie pochodzi z 1232 r., kiedy to miejscowość została zdobyta przez Henryka Brodatego podczas jego próby opanowania Wielkopolski po śmierci Władysława Laskonogiego.
W 1252 r. Biechowo występuje jako kasztelania. Znany jest z tego roku Przecław castellano de Bechow. Pomimo że już w XIV w. miejscowość była zwykłą wsią szlachecką, urząd kasztelana biechowskiego przetrwał do rozbiorów. Ostatnim kasztelanem był, mianowany w 1783 r., Józef Gliszczyński.
Po ukształtowaniu się ostatecznie senatu na przełomie XVI i XVII w.[1] kasztelania biechowska była jedną z 8 godności senatorskich województwa kaliskiego (obok arcybiskupa gnieźnieńskiego, wojewody kaliskiego, kasztelanów: kaliskiego, gnieźnieńskiego, lędzkiego, nakielskiego i kamieńskiego). Według ukształtowanej ostatecznie hierarchii w Porządku Rady Koronney, Polskiey y Litewskiey, iako iuż iedney Rzpltey, postanowionym przez Krola I. M. y Radę Koronną, w Lublinie, na Seymie Walnym spolnym roku P. 1569, kasztelania biechowska była jedną z kasztelani mniejszych tzw. drążkowych, idąc za kasztelanią rospierską, a przed bydgoską[2].
Urząd kasztelana biechowskiego obejmowali głównie przedstawiciele średniej szlachty, dla których był on często zwieńczeniem kariery.