Kasztelania łęczycka
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kasztelania łęczycka – kasztelania[1][2] powstała w X/XI wieku jako okręg grodowy w trakcie formowania się państwa[3][4]. Obejmowała większą część ziemi łęczyckiej i zajmowała centralne miejsce w stosunku do ówczesnych granic państwa polskiego. Wchodziła w skład prowincji łęczyckiej (XI w.–1231 r.), księstwa łęczyckiego (1231–1352 r.) i województwa łęczyckiego (1352–1793 r.). Siedzibą kasztelanii (kasztelem) była Łęczyca[5].
W I połowie XIV wieku (najpóźniej w 1332 r.) w czasach Władysława Łokietka kasztelania łęczycka utraciła część obszaru na rzecz nowo tworzonej kasztelanii brzezińskiej. Przypuszcza się, że było to spowodowane chęcią usprawnienia przez księcia administracji na południowo-wschodnich rubieżach księstwa łęczyckiego, w związku z wcześniejszym przyłączeniem do księstwa Inowłodza i okolic[6].