Kryzys bankowy w Polsce w 1793
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Kryzys bankowy w Polsce w 1793 roku – zapaść polskiego systemu bankowego w 1793 r., spowodowana zrujnowaniem jej gospodarki w wyniku wojny polsko-rosyjskiej 1792 i wprowadzeniem rządów konfederacji targowickiej.
W ich wyniku partnerzy z terenów Rzeczypospolitej utracili zaufanie zagranicznych instytucji bankowych, wspierających dotąd kredytem obcym polski system bankowy. Krach bankierów warszawskich zapoczątkował 25 lutego 1793 upadek Piotra Fergussona Teppera. Bankructwo Teppera i upadających w ślad za nim innych bankierów dotknęło także dwór Stanisława Augusta Poniatowskiego, ambasadę rosyjską oraz poselstwa pruskie i austriackie.
W celu zaspokojenia wierzycieli i spłaty długów królewskich, zaciągniętych w banku Teppera powołano Komisję Likwidacyjną pod przewodnictwem biskupa chełmskiego Wojciecha Józefa Skarszewskiego. Poseł rosyjski Jakob Sievers doprowadził do natychmiastowego opieczętowania kantoru Teppera, gdzie znajdowały się kwity osób pobierających stałą pensję z ambasady rosyjskiej.