Ludwik Kucharzewski
polski rzeźbiarz / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ludwik Kucharzewski (ur. 1838 lub 1842 w Pułtusku, zm. 3 lipca 1889 w Warszawie) – polski rzeźbiarz.
Ludwik Kucharzewski, około 1880 roku | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Zawód, zajęcie | |||
|
W 1860 rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Konstantego Hegla, równocześnie praktykował pod kierunkiem Władysława Oleszczyńskiego. Po otrzymaniu w 1866 stypendium z Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych wyjechał do Paryża, a następnie do Rzymu, gdzie studiował w Akademii Świętego Łukasza. Ponadto uczęszczał na lekcje rzeźby u Pietro Teneraniego i Emila Wolffa. W 1870 powrócił do Warszawy, założył pracownię i podjął pracę pedagoga, uczył rysunku w Instytucie Głuchoniemych i w szkole artystycznej działającej przy Muzeum Przemysłowym. Po odrzuceniu przez komisję kwalifikacyjną projektu pomnika Adama Mickiewicza artysta protestował. Stres z tym związany uwidocznił ukrytą (lub wywołał) chorobę psychiczną. Artysta przestał tworzyć, a cztery lata później zmarł [potrzebny przypis].
Twórczość Ludwika Kucharzewskiego obejmuje przede wszystkim rzeźbę portretową, tworzył liczne popiersia i medaliony. Był również autorem wielu rzeźb sakralnych i nagrobnych oraz elementów rzeźbiarskich zdobiących elewacje warszawskich budynkach[potrzebny przypis].
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera L-3-8)[1].