Ludzie Wisły
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ludzie Wisły – polski dramat społeczny z 1938 roku w reżyserii Aleksandra Forda i Jerzego Zarzyckiego, zrealizowany na podstawie powieści środowiskowej Heleny Boguszewskiej i Jerzego Kornackiego pod tytułem Wisła. Scenariusz powstał we współpracy reżyserów i autorów powieści. W ich zamierzeniu film miał za zadanie sportretować w sposób realistyczny „egzotyczny świat ludzi Wisły”, „tych, którzy w trudzie codziennym wiodą wartkim nurtem ku morzu ładowne barki, tratwy i holowniki”[1]. Debiut fabularny Jerzego Zarzyckiego.
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji | |
Data premiery |
23 lipca 1938 |
Kraj produkcji | |
Język |
polski |
Czas trwania |
75 minut |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Aleksander Ford |
Główne role | |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia |
Jacek Weinreich |
Produkcja |
Legia-Film |
Akcja filmu rozgrywa się w środowisku wodniaków, spławiających szlakiem wiślanym towary na barkach. Przeplatają i uzupełniają się w nim dwa wątki. Pierwszy wątek, mający charakter melodramatyczny, skupiał się na historii miłosnej córki szypra, Anny (Ina Benita) i złodzieja Aleksego (Jerzy Pichelski) oraz losach małżeństwa Zygmunta (Kazimierz Jenoval) i jego schorowanej żony Julci (Renata Renee). Drugą nicią przewodnią scenariusza stała się postać Matyjaski (Stanisława Wysocka), starszej już właścicielki wysłużonej barki. Stojąca twardo na ziemi i ciesząca się poważaniem w swoim środowisku kobieta musiała zmierzyć się z widmem deklasacji z uwagi na brak nowoczesnej łodzi, a co za tym idzie odsunięcia od przewozu bardziej dochodowych ładunków.
Ingerencja producentów oraz błędy warsztatowe reżyserów sprawiły, że krytycy podeszli do Ludzi Wisły z mieszanymi uczuciami. Pierwotne zamierzenia twórców odnaleźć można było we fragmentach związanych z portretowanym środowiskiem, zwłaszcza połączonych z wybitnie odegraną przez Stanisławę Wysocką postacią Matyjaski, reszta zaś produkcji nabrała cech konwencjonalnego melodramatu. Krytycy docenili także zdjęcia Stanisława Lipińskiego.