Matematyka dyskretna
grupa działów matematyki badających zbiory skończone / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Matematyka dyskretna – zbiorcza nazwa wszystkich działów matematyki, które zajmują się badaniem struktur nieciągłych, to znaczy zawierających zbiory co najwyżej przeliczalne[1], czyli właśnie dyskretne[potrzebny przypis]. Podstawowe dziedziny matematyki dyskretnej to kombinatoryka i teoria grafów[1]. Niektóre z pozostałych to:
- teoria obliczeń[2],
- część teorii liczb badająca liczby całkowite[2],
- logika matematyczna,
- teoria matroidów.
- programowanie liniowe,
- kryptografia,
- rachunek różnicowy,
- teoria gier[potrzebny przypis].
Matematyka dyskretna bywa kontrastowana z matematyką „ciągłą” jak rachunek różniczkowy i całkowy[2]. Termin ten pojawił się najpóźniej na początku XX wieku, choć samo pojęcie wielkości dyskretnej występowało już w wieku XVI. Najpóźniej w latach 70. XX wieku pojawiły się osobne czasopisma naukowe poświęcone tej dyscyplinie[3].