Monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Starobielsku
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Monaster Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” – prawosławny żeński klasztor w Starobielsku, w eparchii siewierodonieckiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego[1].
nr rej. 44-251-0009 | |||
Cerkiew Świętej Trójcy | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Obwód | |||
Miejscowość | |||
Kościół | |||
Rodzaj klasztoru | |||
Eparchia | |||
Ihumenia |
Katarzyna (Biespałowa) | ||
Klauzura |
nie | ||
Typ monasteru |
żeński | ||
Obiekty sakralne | |||
Cerkiew |
Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” | ||
Cerkiew |
Świętej Trójcy | ||
Założyciel klasztoru |
Anna Bulicz | ||
Materiał budowlany | |||
Data budowy |
1862 | ||
Data zamknięcia |
1922 | ||
Data reaktywacji |
1993 | ||
49°16′37″N 38°54′00″E | |||
|
Monaster powstał w 1862 r. Założycielką była szlachcianka Anna Bulicz, która po śmierci męża złożyła śluby zakonne z imieniem Angelina i została pierwszą przełożoną wspólnoty. W latach 1863–1870 wzniesiono cerkiew Świętej Trójcy, a w latach 1872–1899 główną świątynię monasterską – cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”[2].
W 1922 r. klasztor został zamknięty przez władze komunistyczne. W latach 1939–1940 znajdował się tu obóz jeniecki dla oficerów Wojska Polskiego, wziętych do niewoli przez ZSRR po zajęciu wschodnich terenów Polski we wrześniu 1939 r. Jeńców – w liczbie około 4000 – w przeciągu kwietnia 1940 r. sukcesywnie przewożono do Charkowa, gdzie byli rozstrzeliwani przez funkcjonariuszy NKWD[3].
Po II wojnie światowej w obiektach monasterskich mieściła się jednostka wojskowa. W 1992 r. obydwie cerkwie klasztorne zostały zwrócone prawosławnym, a w następnym roku miała miejsce reaktywacja monasteru[2].