Plan sześcioletni
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Plan sześcioletni (1950–1955, oficjalnie zwanym planem „budowy podstaw socjalizmu”[1]) – następny po planie trzyletnim plan gospodarczy wprowadzony w powojennej Polsce. Plan przyjęto w formie ustawy uchwalonej przez Sejm Ustawodawczy w przeddzień Narodowego Święta Odrodzenia Polski 21 lipca 1950 r. (Dz.U. z 1950 roku, nr 37, poz. 344)[2]; podobnie jak późniejsze plany pięcioletnie był jednak wielokrotnie modyfikowany (rozwój przemysłu ciężkiego w związku z wojną koreańską) i tylko w części zrealizowany.
„Wysoka izbo, w dniu dzisiejszym Sejm Ustawodawczy kończy dyskusję nad sześcioletnim planem rozwoju gospodarczego i budowy podstaw socjalizmu w Polsce. Dyskusja ta ujawniła pełną jednomyślność stanowiącą odbicie jednomyślności społeczeństwa. Dzień dzisiejszy, w którym sejm uchwala projekt sześcioletniego planu jako ustawy będzie doniosłą datą w historii rozwoju naszego kraju”. Plan sześcioletni, jak mówił Bolesław Bierut, to program nie tylko gospodarczy, lecz równocześnie ideologiczny, polityczny, społeczno-ustrojowy. Plan, który stworzy mocne i niewzruszone podstawy nowego ustroju społecznego w Polsce – podstawy socjalizmu.