Sąd Kasacyjny (Księstwo Warszawskie)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Sąd Kasacyjny (według ówczesnej ortografii Sąd Kassacyyny[1]) – najwyższa instancja w ustroju sądownictwa Księstwa Warszawskiego ustanowiona dekretem księcia warszawskiego Fryderyka Augusta z dnia 3 kwietnia 1810, realizującym postanowienia artykułu 16 konstytucji Księstwa. Sąd Kasacyjny rozpatrywał skargi o kasację zarówno sądów cywilnych, jak i karnych. Rozstrzygał także spory kompetencyjne między sądami i pełnił funkcję sądu dyscyplinarnego dla sędziów i prokuratora Sądu Apelacyjnego.
Pałac Krasińskich w Warszawie, miejsce obrad Sądu Kasacyjnego | |
Obszar właściwości | |
---|---|
Podstawa prawna |
dekret Fryderyka Augusta z 3 kwietnia 1810 |
Instancja wyższa wobec |
sądu, który wydał ostateczny wyrok |
Organizacja wewnętrzna | |
Skład |
Prezes Rady Stanu |
Przewodniczy |
Prezes Rady Stanu |
Pozostałe organy |
Komisja Podań i Instrukcji |
Funkcjonowanie | |
Okres funkcjonowania |
od 1810 do 1812/1813 |
Siedziba | |
Język urzędowy | |
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych |
Sąd Kasacyjny działał w niedługim czasie, nawet jak na instytucję krótkowiecznego Księstwa Warszawskiego: uroczyste rozpoczęcie jego działalności odbyło się 19 czerwca 1810 roku, a ostatnie opublikowane orzeczenie zapadło 16 października 1812.
Te dwa lata odegrały istotną rolę w budowaniu polskiego systemu sądownictwa, do którego wprowadzono – wciąż funkcjonującą – instytucję kasacji. Stąd do tradycji Sądu Kasacyjnego nawiązuje obecny polski Sąd Najwyższy[2][3].