Wojna iracko-irańska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wojna iracko-irańska (zwana również Narzuconą wojną i Świętą obroną w Iranie, a także Al-Kadisijją Saddama w Iraku) – wojna między Irakiem i Iranem stoczona w okresie od 22 września 1980 do 20 sierpnia 1988[3].
zimna wojna | |||
Od góry, zgodnie z ruchem wskazówek zegara: irański żołnierz w masce przeciwgazowej w okopach, irańscy żołnierze świętują wyzwolenie Chorramszahru, spotkanie Donalda Rumsfelda i Saddama Husseina, irańska platforma wiertnicza płonie po amerykańskim ataku | |||
Czas |
22 września 1980 – | ||
---|---|---|---|
Miejsce | |||
Terytorium |
granica irańsko-iracka | ||
Przyczyna |
konflikt terytorialny i wyznaniowy | ||
Wynik | |||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
brak współrzędnych | |||
|
Wojnę rozpoczął Irak atakiem w rejonie podzielonego w 1975 Szatt al-Arab – wspólnego ujścia Tygrysu i Eufratu. Wojska irackie wdarły się w głąb Iranu, ale szybko zostały wyparte, gdy Irańczycy przeszli do kontrataku. W wyniku równowagi sił ustaliła się 480-kilometrowa linia frontu, a działania miały charakter wojny pozycyjnej.
Wojna przyniosła ogromne straty. W jej czasie zginął ponad milion ludzi, a straty materialne ocenia się na przekraczające 400 mld dolarów. Wojna ta spowodowała gwałtowne wzmocnienie Iraku popieranego przez kraje arabskie i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, które pomagały Irakowi poprzez pomoc w uzyskiwaniu broni oraz wsparcie specjalistów wojskowych[4]. Pomocy Irakowi udzieliły także państwa zachodnie (w tym Stany Zjednoczone), które obawiały się rozprzestrzenienia się irańskiej rewolucji islamskiej.
Przebieg działań wojennych był bardzo podobny do tych na froncie zachodnim w czasie I wojny światowej z udziałem wojny pozycyjnej, licznych gniazd karabinów maszynowych, walki na bagnety, użyciem drutu kolczastego, zmasowanych ataków piechoty przez ziemię niczyją i rozległe użycie broni chemicznej.