Zygmunt Wulfson
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zygmunt Wulfson (ros. Сигизмунд Гугонович Вульфсон, ur. 23 kwietnia 1868 w Łodzi[1], zm. 25 marca 1926 w Warszawie) – polski lekarz okulista, uczeń i współpracownik Iwana Pawłowa. Uważa się, że jego doświadczenia z 1897 roku zapoczątkowały prace Pawłowa nad warunkowaniem odruchów[2][3][4][5].
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | |
Alma Mater | |
Rodzice |
Urodził się jako syn fabrykanta Hugona Wulfsohna (Wulffsona) (1837–1905)[6]. Gimnazjum ukończył w Mitawie[6]. Od 1887 studiował na wydziale medycznym Uniwersytetu w Dorpacie. Studia ukończył w 1894, egzaminy doktorskie zdał w 1895 roku[7]. Zaczął praktykować w Oddziale Fizjologicznym Instytutu Medycyny Doświadczalnej w Petersburgu w wakacje letnie 1896. W 1897 i 1898 wygłosił dwa referaty przed Towarzystwem Lekarzy Rosyjskich. Był jednym z pierwszych uczniów Pawłowa; w okresie 1897–1901 na cztery prace uczniów Pawłowa trzy były napisane przez Wulfsona[8]. Pawłow nie zgadzał się z późniejszymi wnioskami Wulfsona, który interpretował wyniki doświadczeń z punktu widzenia zoopsychologii. W podobnym kierunku poszły prace Antoniego Snarskiego, innego ucznia Pawłowa[9].
Praktykował w Wiedniu i Lipsku. Potem osiadł w Warszawie, gdzie praktykował jako okulista i udzielał się społecznie. Pracował w Szpitalu Przemienienia Pańskiego. Mieszkał przy ul. Trębackiej 4[10]. Zmarł w 1926, swoją bibliotekę zapisał Polskiemu Towarzystwu Medycyny Społecznej[11]. Został pochowany na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim (kw. 50, grób nr 3)[12][13]. Pomnik wykonał artysta Ortelli z Genui[14]
Był żonaty z Heleną z domu Hoffer (1867–1944)[1].