Świece szabatowe
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Świece szabatowe (hebr. נרות שבת) – świece używane w żydowskim rytuale rozpoczynającym szabat, wynikającym z prawa rabinicznego[1].
Dwie świece lub więcej zapala się w piątkowy wieczór, 18 minut przed zachodem Słońca. Świec nie wolno zapalić po zachodzie, jednak można to zrobić wcześniej niż o wyznaczonym czasie. Do zapalenia świec po nastaniu święta musi być użyty ogień, który już się pali, ponieważ zakazane jest wzniecanie ognia poprzez np. zapalenie zapałki[2]. W tej sytuacji wolno używać oraz przenosić płomień, który został zapalony przed rozpoczęciem szabatu i palił się nieprzerwanie[2]. Pierwsza świeca symbolizuje pamiętanie o szabacie (Wj 20,8), a druga jego przestrzeganie (Pwt 5,12).
Obowiązek zapalenia świec zasadniczo przypada kobiecie, jednak nie jest ściśle związany z płcią i dotyczy zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Kobiety zamężne zapalają przynajmniej dwie świece, wiele jednak dodaje także po jednej świeczce na każde swoje dziecko. Dziewczyna w domu swojej matki powinna zapalić tylko jedną świeczkę ze względu na szacunek dla niej. Jeśli kobieta z jakichś powodów nie może dopełnić tego rytuału albo gdy mężczyzna mieszka sam, wówczas to on zapala świece.
Świece szabatowe mogą być dowolnego rodzaju, a jedynym wymogiem jest ich wielkość – muszą być na tyle wysokie, aby paliły się przez całą wieczerzę szabatową. Zaleca się także, aby były koloru białego. Nie ma też wyznaczonego rodzaju świecznika, jednak zaleca się użycie dwóch osobnych lichtarzy. Świece powinny stać w widocznym miejscu i być zapalane na stole, przy którym spożywa się kolację. Jeżeli jest to niemożliwe, to powinny znajdować się w tym samym pomieszczeniu. Nie powinny być także przenoszone w inne miejsce aż do końca szabatu. Świece zawsze powinny wypalić się same – zakazane jest ich gaszenie.