Rökgreiningarheimspeki
From Wikipedia, the free encyclopedia
Rökgreiningarheimspeki eða analýtísk heimspeki er ríkjandi heimspeki í hinum enskumælandi heimi. Hún varð til í upphafi 20. aldar en á rætur að rekja aftur til loka 19. aldar. Upphafsmenn rökgreiningarheimspekinnar voru þýski heimspekingurinn Gottlob Frege (1848-1925) og bresku heimspekingarnir G.E. Moore (1873 – 1958) og Bertrand Russell (1872 – 1970).
Rökgreiningarhefðin spratt upp úr tilraunum heimspekinga til að finna traustari grunn fyrir rökfræðina og til að smætta alla stærðfræði í rökfræði sem og frá áhuga þeirra á máli og merkingu. Rökgreiningarheimspekingar sóttu sumir innblástur sinn í breska raunhyggjuhefð, meðal annars til Davids Hume (1711 – 1776) og Johns Stuarts Mill (1806 – 1873), enda þótt ýmsir mikilvægir hugsuðir rökgreiningarhefðarinnar kæmu frá meginlandi Evrópu.
Ein afleiðing þessa var sú að rökfræði og málspeki urðu miðlæg viðfangsefni í heimspeki allt frá upphafi 20. aldar, enda þótt þau gnæfi ekki lengur yfir heimspekinni. Ýmsir skólar í heimspeki eiga uppruna sinn í fyrsta skeiði rökgreiningarheimspekinnar, sem fékkst einkum við tungumál og rökfræði. Meðal þeirra eru: rökfræðileg raunhyggja, rökfræðilegur atómismi, rökfræðihyggja and heimspeki hversdagsmáls. Rökgreiningarheimspekingar síðari tíma hafa meðal annars fengist við siðfræði (svo sem Philippa Foot, R.M. Hare, og J. L. Mackie), stjórnmálaheimspeki (svo sem John Rawls og Robert Nozick), fagurfræði (svo sem Arthur Danto), trúarheimspeki (svo sem Alvin Plantinga og Richard Swinburne), málspeki (svo sem W.V.O. Quine, Hilary Putnam, Donald Davidson, David Kaplan, John Searle og Saul Kripke), hugspeki (svo sem Donald Davidson, John Searle, Daniel Dennett og Paul Churchland) og athafnafræði (svo sem Elizabeth Anscombe og Donald Davidson). Analýtísk frumspeki hefur einnig orðið fyrirferðamikil (svo sem hjá P.F. Strawson, Saul Kripke, David Lewis og Peter van Inwagen).