Viervoudige binding
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Een viervoudige binding is een covalente binding tussen twee atomen, waarin acht bindingselektronen betrokken zijn. Dit impliceert dat beide atomen 4 elektronenparen met elkaar delen.[1] Stabiele viervoudige bindingen komen voor tussen overgangsmetalen uit het midden van het d-blok, met name renium, wolfraam, molybdeen en chroom. De liganden die op deze overgangsmetalen gebonden zijn, zijn doorgaans π-donoren.
De eerste verbinding met een viervoudige binding die gesynthetiseerd werd was chroom(II)acetaat. Deze verbinding werd reeds in 1844 beschreven door de Franse scheikundige Eugène-Melchior Péligot, hoewel het nog meer een eeuw duurde voordat de bijzondere eigenschappen van de binding erkend werden.[2]