Linearyzm (muzyka)
rodzaj polifonii / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Linearyzm[uwaga 1][uwaga 2] – rodzaj polifonii z nadrzędną rolą melodyki wobec harmoniki[1][2].
Ten artykuł dotyczy Linearyzmu w muzyce. Zobacz też: Linearyzm w sztuce. |
Linearyzm jest charakterystyczny dla okresu średniowiecza i renesansu, gdy w kompozycji harmonika nie była strukturą dominującą i ustępowała pierwszeństwa melodyce, np. w utworach Guillaume’a de Machauta i Johannesa Ockeghema[3][4].
Okres tonalności dur-moll nie sprzyjał linearyzmowi, gdyż wówczas środki polifoniczne były podporządkowane harmonice funkcyjnej[3].
Współcześnie linearyzm oznacza typ nowoczesnego kontrapunktu, w którym współbrzmienia wynikające z równocześnie prowadzonych linii melodycznych w różnych głosach nie są regulowane i ograniczane ścisłymi regułami, a rola harmoniki ulega osłabieniu lub całkowitej likwidacji, co zazwyczaj powoduje stałe współbrzmienia dysonansowe, jak to ma miejsce np. w utworach Arnolda Schönberga i Paula Hindemitha[3][4].