Rachel Zylberberg
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Rachel Lea (Sarenka) Zylberberg (ur. 5 stycznia 1920, zm. 8 maja 1943) – aktywistka ruchu oporu i uczestniczka powstania w getcie warszawskim. Uważa się, że odegrała znaczną rolę w zachęcaniu do buntu Żydów w getcie przeciwko Niemcom[1]. Zylberberg należała do[2] syjonistyczno – socjalistycznego ruchu młodzieżowego Ha-Szomer Ha-Cair. Po niemieckiej inwazji na Polskę opuściła Warszawę na początku II wojny światowej i udała się do Wilna w północno-wschodniej części przedwojennej Polski (obecnie na Litwie), następnie wraz z Chajką (Chaikeh) Grossman wróciła do Warszawy i współtworzyła żydowski ruch oporu[3] przeciwko Niemcom.
Data i miejsce urodzenia |
5 stycznia 1920 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
8 maja 1943 | ||
|
Zylberberg należała do grona przywódców powstania w getcie, którzy wrócili do oblężonego getta, zamiast z niego uciekać. Była jedną z pierwszych osób, które szerzyły wiedzę o niemieckim planie wymordowanie Żydów (całkowitej zagładzie). Zylberberg wielokrotnie przekonywała Mirę Fuchrer, narzeczoną Mordechaja Anielewicza, a ostatecznie samego Anielewicza, a także innych liderów żydowskich w Warszawie do stawiania oporu Niemcom w sytuacji niemieckiego planu wymordowania Żydów Warszawy, Polski i Europy.
Aby ponownie wejść do oblężonego getta i dołączyć do grupy bojowej Ha-Szomer Ha-Cair, zostawiła córkę Maję, której późniejsze losy nie są znane. Zginęła w bunkrze pod budynkiem przy ulicy Miłej 18 w Warszawie. Dziś stoi tam kamień – symboliczny nagrobek jej i około 50 innych żydowskich bojowników, którzy zginęli wraz z nią.
Zylberberg była bardziej znana jako Sarenka, co na hebrajski tłumaczy się jako Ofra.