Wiktor Uljanicz
radziecki bokser / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wiktor Pietrowicz Uljanicz (ros. Виктор Петрович Ульянич, ur. 26 lutego 1949 we wsi Zwieriewka, ob. Zwieriewo, zm. 27 listopada 2014 w Moskwie[1]) – radziecki bokser, dwukrotny medalista mistrzostw Europy.
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||
|
Zdobył złoty medal w wadze ciężkiej (ponad 81 kg) na mistrzostwach Europy w 1973 w Belgradzie po pokonaniu w półfinale Iona Alexe z Rumunii i w finale Petera Hussinga z RFN[2]. Na kolejnych mistrzostwach Europy w 1975 w Katowicach wywalczył srebrny medal. Zwyciężył Jürgena Fanghänela z NRD i Garfielda McEwana z Anglii, a w finale uległ Andrzejowi Biegalskiemu[3].
Odnosił również sukcesy w Mistrzostwach Armii Zaprzyjaźnionych. Zwyciężył w nich w 1972[4] i 1974[5], a w 1971 zajął 2. miejsce[6].
Wiktor Uljanicz był wicemistrzem ZSRR w wadze ciężkiej w 1979[7] oraz brązowym medalistą w 1974[8] i 1975[9].
Później był trenerem w grupie wojsk radzieckich w NRD, a w latach 1986–2002 głównym trenerem sił zbrojnych[1].