Witold Wandurski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Witold Wandurski (ur. 8 kwietnia 1891 w Granicy, zm. 1 czerwca 1934 w Moskwie) – polski dramaturg, poeta, publicysta, reżyser, działacz polityczny i kulturalno-oświatowy.
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Narodowość |
polska | ||
Język |
polski | ||
Dziedzina sztuki |
dramaturg, poeta | ||
| |||
|
W latach 1916–1919 studiował w Rosji prawo, był wykładowcą w Wolnej Wszechnicy Sztuki oraz reżyserem i kierownikiem polskiego amatorskiego teatru w Charkowie. Po powrocie do Polski był kierownikiem teatru w Łodzi i działaczem Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i KPP. Współpracował z Nową Kulturą[1]. Był współpracownikiem Kultury Robotniczej, legalnego organu Komunistycznej Partii Robotniczej Polski[2].
Witold Wandurski był współzałożycielem dziennika „Republika”, redaktorem miesięcznika Dźwignia. Autor wielu dramatów i plakatów scenicznych. W 1929 wyemigrował do ZSRR.
11 września 1933 został aresztowany i oskarżony o „przygotowanie zbrojnego powstania, szpiegostwo i udział w organizacji kontrrewolucyjnej”. 9 marca 1934 skazany przez Kolegium OGPU na śmierć przez rozstrzelanie, wyrok wykonano 1 czerwca 1934. Pochowany na Cmentarzu Wagańkowskim[3]. Zrehabilitowany został 20 października 1956 postanowieniem Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego ZSRR[3].
Autor m.in. Śmierć na gruszy, W hotelu „Imperializm”, Nowa scena robotnicza, Wiersze i dramaty.