Stany Zjednoczone na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Stany Zjednoczone na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 reprezentowało dwustu szesnastu zawodników, w tym 123 mężczyzn i 93 kobiety[1]. Sportowcy USA zdobyli łącznie 37 medali (9 złotych, 15 srebrnych i 13 brązowych). Był to drugi najlepszy występ Amerykanów na zimowych igrzyskach olimpijskich, lepiej spisali się tylko w Salt Lake City w 2002 roku. USA miało swoich przedstawicieli we wszystkich 15 sportach, natomiast zdobywało medale w 9 dyscyplinach. Chorążym na ceremonii otwarcia był saneczkarz Mark Grimmette, dla którego były to piąte igrzyska[1]. Piąty raz na igrzyskach startowali także kombinator norweski Todd Lodwick i narciarz dowolny Casey Puckett, który na IO w 1992, 1994, 1998 i 2002 startował w narciarstwie alpejskim[1]. Dla 12 zawodników, w tym saneczkarza Bengta Waldena, który wcześniej trzykrotnie startował w reprezentacji Szwecji, były to czwarte igrzyska. Trzeci raz na igrzyska pojechało 22 zawodników, a drugi – 50. Na igrzyskach debiutowało 129 zawodników[2].
Stany Zjednoczone na zimowych igrzyskach olimpijskich | ||||
Flaga Stanów Zjednoczonych | ||||
Kod MKOl | USA | |||
Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2010 w Vancouver | ||||
Chorąży | Mark Grimmette | |||
Zawodnicy | 216 w 15 dyscyplinach | |||
Medale Pozycja: 3 |
Złoto 9 |
Srebro 15 |
Brąz 13 |
Razem 37 |
Reprezentacja Stanów Zjednoczonych na igrzyskach w Vancouver zdobyła najwięcej medali łącznie w wszystkich ekip – 37 (9 złotych, 15 srebrnych i 13 brązowych). Był to wtedy najlepszy wynik w historii zimowych igrzysk olimpijskich[3]. Niemniej w klasyfikacji medalowej znalazła się na 3. pozycji, za Kanadą (26 medali w tym 14 złotych) i Niemcami (30 medali w tym 10 złotych)[4].
W reprezentacji znalazło się 31 medalistów z poprzednich igrzysk. Jeden zawodnik, Apolo Anton Ohno, zdobył 5 medali. Troje zawodników zdobyło 3 medale, siedmioro – po dwa, a 20 – po jednym medalu[2]. Sześcioro zawodników ma powiązania z armią[2]. Ośmioro reprezentantów urodziło się poza granicami USA. 5 w Kanadzie i po jednym w Korei, Szwecji i Wenezueli[2]. W reprezentacji znalazło się 17 ojców i 6 matek[2]. Na igrzyska pojechała jedna para bliźniaczek – Jocelyne i Monique Lamoureux, startujące w hokeju[2]. W Kanadzie startowali sportowcy z 35 stanów. Najwięcej zawodników reprezentowało Minnesotę (21) i Nowy Jork (19)[1][2].
Najwyższym zawodnikiem w kadrze był, mierzący 196 centymetrów, bobsleista Chuck Berkeley. Najniższych pięciu zawodników mierzyło 153 centymetry[1]. Najmłodszą reprezentantką była, urodzona 14 września 1993, narciarka dowolna Ashley Caldwell. Najmłodszym reprezentantem był, urodzony 25 lutego 1992, skoczek narciarski Peter Frenette. Najstarszą zawodniczką była, urodzona 20 lutego 1969, curlerka Tracy Sachtjen. Najstarszym zawodnikiem był, urodzony 23 czerwca 1969, curler John Benton[2]. Średnia wieku reprezentantów USA wynosiła niespełna 26 lat[2]. 15 zawodników miało od 16 do 19 lat. 161 sportowców miało od 20 do 29 lat. 38 sportowców było w wieku powyżej 30 lat[2].
Amerykańscy narciarze alpejscy, po nieudanym występie na igrzyskach w Turynie, gdzie zdobyli tylko dwa medale (oba złote), zaliczyli najlepszy występ olimpijski w historii, zdobywając 8 medali (2 złote, 3 srebrne i 3 brązowe). Lindsey Vonn została pierwszą reprezentantką Stanów Zjednoczonych, która zdobyła złoty medal w zjeździe. Bode Miller, po zdobyciu mistrzostwa olimpijskiego w superkombinacji i dwóch innych medali, został najbardziej utytułowanym amerykańskim alpejczykiem. Sukces drużyny dopełniły medale Julii Mancuso (dwa srebrne) i Andrew Weibrechta (brązowy).
Amerykańscy kombinatorzy norwescy zdobyli medale pierwszy raz w historii zimowych igrzysk olimpijskich. Bill Demong został mistrzem olimpijskim na dużej skoczni, a Johnny Spillane zdobył srebrne medale na obu obiektach. Demong, Spillane, Todd Lodwick i Brett Camerota zajęli także drugie miejsce w konkursie drużynowym.
Sześć medali zdobyli łyżwiarze szybcy, startujący w short tracku. Apolo Anton Ohno zdobył srebro na 1500 m i brąz na 1000 metrów. Znalazł się także w drużynie, która zdobyła brąz w sztafecie na 5000 metrów. Katherine Reutter została pierwszą Amerykanką od 1994, która zdobyła indywidualny medal w short tracku (srebro). Startowała także w sztafecie, która zdobyła brązowy medal - pierwszy od 1994. Łyżwiarze startujący na długim torze zdobyli cztery medale. Shani Davis obronił tytuł mistrza olimpijskiego z Turynu na dystansie 1000 m. W biegu na 1500 metrów, tak jak 4 lata temu, wywalczył srebro. Amerykanie zajęli drugie miejsce także w biegu drużynowym. Chad Hedrick zdobył brąz w biegu na 1000 metrów.
Łyżwiarz figurowy Evan Lysacek został pierwszym, od czasu zwycięstwa Briana Boitano w 1988 w Calgary, amerykańskim mistrzem olimpijskim w konkurencji solistów. Meryl Davis i Charlie White zdobyli dopiero drugi srebrny, a trzeci w ogóle medal dla Stanów Zjednoczonych w konkurencji par tanecznych.
Amerykańska drużyna snowboardowa zdobyła 5 medali (2 złote, srebrny i 2 brązowe). Shaun White obronił tytuł mistrza olimpijskiego w half-pipe'ie wywalczony 4 lata temu w Turynie. Tego samego w snowrossie dokonał Seth Wescott. Hannah Teter i Kelly Clark zdobyły odpowiednio srebrny i brązowy medal w half-pipe'ie.
Bobslejowa czwórka USA I, nazywana „Nocnym pociągiem”, pilotowana przez Stevena Holcomba zdobyła, pierwsze od igrzysk w St. Moritz w 1948, mistrzostwo olimpijskie. Z Holcombem jechali także Justin Olsen, Steve Mesler i Curtis Tomasevicz[5].
W Vancouver trzy medale zdobyli: Bode Miller (złoto, srebro i brąz), Johnny Spillane (trzy srebra) i Apolo Anton Ohno (srebro i dwa brązy)[6]. Po dwa medale zdobyli: Shani Davis, Bill Demong (złoto i srebro), Lindsey Vonn (złoto i brąz), Julia Mancuso (dwa srebra), Katherine Reutter i Chad Hedrick (srebro i brąz)[6].
Apolo Anton Ohno dzięki trzem medalom zdobytym w Vancouver pobił rekord Bonnie Blair w liczbie medali olimpijskich. Panczenistka posiada ich sześć (5 złotych i brązowy), a panczenista – osiem (2 złote, 2 srebrne i 4 brązowe).