Sergiusz (patriarcha Moskwy)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Sergiusz, imię świeckie Iwan Nikołajewicz Stragorodski, Иван Николаевич Страгородский (ur. 30 grudnia 1866?/11 stycznia 1867 w Arzamasie, zm. 15 maja 1944[uwaga 1] w Moskwie[1]) – dwunasty (de facto trzynasty[uwaga 2]) patriarcha moskiewski i całej Rusi, sprawujący urząd w latach 1943–1944.
Iwan Stragorodski Иван Страгородский | |||
patriarcha moskiewski i całej Rusi | |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
11 stycznia 1867 | ||
Data i miejsce śmierci |
15 maja 1944 | ||
Miejsce pochówku | |||
Patriarcha moskiewski i całej Rusi | |||
Okres sprawowania |
1943–1944 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Śluby zakonne |
30 stycznia 1890 | ||
Prezbiterat |
21 kwietnia 1890 | ||
Chirotonia biskupia |
1901 | ||
Wybór patriarchy |
12 września 1943 | ||
|
Data konsekracji |
25 lutego 1901 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Miejsce | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Współkonsekratorzy |
Teognost (Lebiediew), Włodzimierz (Bogojawleński), Hieronim (Egzemplarski), Jakub (Piatnicki), Borys (Płotnikow), Beniamin (Muratowski), Nikon (Sofijski), Włodzimierz (Błagorazumow) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Pochodził z rodziny duchownego prawosławnego z Arzamasu. Po uzyskaniu dyplomu Petersburskiej Akademii Duchownej w 1890 wyjechał do Japonii w charakterze misjonarza. Po powrocie do Petersburga prowadził pracę naukową w Akademii Duchownej, której był absolwentem. Następnie od 1901 do 1905 był jej rektorem. Wyświęcony na biskupa w 1901, do 1905 służył jako wikariusz eparchii petersburskiej. Od 1905 do 1917 był biskupem fińskim i wyborskim. Należał do grupy duchownych opowiadających się za przeprowadzeniem w Rosyjskim Kościele Prawosławnym gruntownych reform, do czego ostatecznie nie doszło wskutek oporu cara Mikołaja II.
W 1917 otrzymał godność metropolity szujskiego i włodzimierskiego. Po ukonstytuowaniu się w 1922 Żywej Cerkwi poparł ten ruch i wszedł w skład jego najwyższego organu zarządzającego – Wyższego Zarządu Cerkiewnego. Dwa lata później oficjalnie zerwał z Żywą Cerkwią i stał się bliskim współpracownikiem patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Tichona, który powierzył mu godność metropolity niżnonowogrodzkiego. W 1925, po śmierci Tichona, a następnie aresztowaniu wyznaczonego przez niego locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego, metropolity krutickiego Piotra, Sergiusz został zgodnie z jego wolą zastępcą locum tenens.
W okresie faktycznego kierowania przez metropolitę Sergiusza Rosyjskim Kościołem Prawosławnym władze radzieckie prowadziły, zgodnie z założeniami marksizmu, konsekwentną politykę antyreligijną. Chcąc ratować Patriarchat Moskiewski przed całkowitym zniszczeniem, w 1927 Sergiusz zgodził się (prawdopodobnie pod bezpośrednim naciskiem radzieckich organów bezpieczeństwa) wydać deklarację o pełnej lojalności prawosławnych wobec państwa. Doprowadziła ona do powstania w Cerkwi głębokich podziałów – część duchowieństwa i wiernych poparła decyzję metropolity, część zaś wypowiedziała mu posłuszeństwo. Deklaracja Sergiusza nie przyniosła zamierzonych efektów; w czasie wielkiego terroru duchowieństwo prawosławne zostało poddane zmasowanym represjom, a struktury Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego niemal całkowicie unicestwione.
Polityka Stalina wobec Cerkwi uległa zmianie dopiero po agresji Niemiec na ZSRR w 1941. Władze radzieckie potrzebowały poparcia Kościoła, by mobilizować społeczeństwo w obronie kraju. Metropolita Sergiusz już 22 czerwca 1941 wystąpił z pierwszą odezwą do wiernych, apelując do nich o wszechstronne wspieranie wysiłku wojennego ZSRR. Kolejne takie apele kierował z Uljanowska, dokąd został w tym samym roku ewakuowany z Moskwy. We wrześniu 1943 Sergiusz wziął udział w spotkaniu ostatnich pozostających na wolności biskupów rosyjskich ze Stalinem, w czasie którego ten ostatni zgodził się na ponowne otwarcie cerkwi, szkół duchownych i monasterów, jak również na zwołanie soboru biskupów i wybór patriarchy. Sobór ten odbył się jeszcze w tym samym miesiącu i wybrał Sergiusza na patriarchę. Hierarcha do końca życia działał na rzecz odbudowy zniszczonych struktur cerkiewnych. Zmarł w 1944 wskutek wylewu krwi do mózgu i został pochowany w soborze Objawienia Pańskiego w Moskwie pełniącym wówczas funkcje katedry patriarszej.