დარიო ფო
From Wikipedia, the free encyclopedia
დარიო ლუიჯი ანგელო ფო ( დ. 24 მარტი, 1926 - გ. 13 ოქტომბერი, 2016 ) — იტალიელი მსახიობი, დრამატურგი, კომიკოსი, მომღერალი, თეატრის რეჟისორი, სცენის დიზაინერი, სიმღერების ავტორი, მხატვარი, პოლიტიკური კამპანიის ორგანიზატორი იტალიის მემარცხენე ფრთისათვის და 1997 წლის ნობელის პრემიის მფლობელი ლიტერატურის დარგში. [20] იგი იყო „ყველაზე ფართოდ შესრულებადი თანამედროვე დრამატურგი მსოფლიო თეატრში“. [21] მისი დრამატული ნაწარმოების უმეტესი ნაწილი იმპროვიზაციაზეა დამოკიდებული და მოიცავს თეატრის „არალეგიტიმური“ ფორმების გაჯანსაღებას, მაგალითად ისეთების, როგორებიცაა გიულარი [22] და უფრო ცნობილი, კომედია დელ არტე ძველ იტალიურ სტილში. [23]
მისი პიესები ითარგმნა 30 ენაზე და შესრულდა მთელ მსოფლიოში, მათ შორის არგენტინაში, ჩილეში, ირანში, ნიდერლანდებში, პოლონეთში, რუმინეთში, სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკაში, სამხრეთ კორეაში, ესპანეთში, შრი-ლანკაში [24] შვედეთში, დიდ ბრიტანეთში [25] და იუგოსლავიაში. [26] [27] 1960-იანი, 1970-იანი და 1980-იანი წლების ნამუშევრებში ასახულია მკვლელობის, კორუფციის, ორგანიზებული დანაშაულის, რასიზმის, რომანულ-კათოლიკური თეოლოგიისა და ომის კრიტიკა. 1990-იან და 2000-იან წლებში მან მიიღო მონაწილეობა ფორცა იტალიას და მისი ლიდერის სილვიო ბერლუსკონის შესახებ პამფლეტების წერაში, ხოლო, 2010 წლის სამიზნეებში შედიოდა ბანკები ევროპული კრიზისის დროს. ასევე, 2010-იან წლებში იგი გახდა ხუთი ვარსკვლავის მოძრაობის მთავარი იდეოლოგი. ეს იყო ანტისაბჭოთა პარტია, რომელსაც ხელმძღვანელობდა ბეპე გრილო. [28] ხშირად მის წევრებს მოიხსენიებენ, როგორც „ოსტატს“.
1997 წელს ნობელის პრემიამ „საერთაშორისო აღიარება მოუტანა ფოს, როგორც XX საუკუნის მსოფლიო თეატრის მთავარ ფიგურას“. [29] [30] ის ფლობდა და მართავდა თეატრალურ კომპანიას. ფო იყო ათეისტი. [31]